Έρχονται οι αποκριές, η νηστεία, η Άνοιξη, …
Η καρδιά μου πάντα κάτι περιμένει. Τα λουλούδια, τα δέντρα ν’ ανθίσουν και ο άνεμος να τα κάνει να λυγίζουν με χάρη! Τα πουλιά όλο και πιο πολλά να πετούν προς το μέρος μου. Η ομορφιά της να βγάζει σπίθες σαν το τσακμάκι, ακόμη και μέσα από μια φωτογραφία! Η Λίμνη να απορροφήσει την παγωνιά και ν’ αγκαλιαστούμε!
Θυμάμαι:
Ένας χαρταετός κινιόταν ελαφριά μα κυκλικά σαν με σπασμένη καλούμπα. Έκανε τα τσαλίμια του στην πίστα του ορίζοντα στο ρυθμό που του σφύριζε ο σεκλετισμένος βοριάς. Προσγειώθηκε απαλά, μα στάθηκε όρθιος. Δεν τον φόβισε ο βοριάς … Κράτησε τη γραμμή του, άντεξε στα φυσήματα του βοριά.
Δεν φοβάμαι, αντέχω!
Αντέχουμε;
Γιώργος Μακρίδης
