Όσο περνάει ο καιρός και το συζητάμε το θέμα τόσο φαίνεται και πόσο δύσκολη υπόθεση έχει γίνει η στέγαση. Είναι φανερό ότι δεν γίνεται να βρεις σήμερα φτηνή και ποιοτική στέγη για τον πολύ κόσμο. Ειδικά οι νέοι πρέπει να νιώθουν κυριολεκτικά απομονωμένοι από την προσπάθεια να αυτονομηθούν και να ζήσουν τη ζωή τους όπως θέλουν. Λέγαμε με τη μεγάλη κρίση ότι γυρίζουν τα παιδιά πίσω στο σπίτι των γονιών τους, τώρα μπορούμε να πούμε ότι και πάλι καλά αν υπάρχει ένα δωμάτιο που να τους περιμένει.
Σχετικό είναι και το πρόβλημα της μετανάστευσης στο εξωτερικό. Τις τελευταίες εβδομάδες άκουσα πολύ περισσότερο από όσο πριν, από κόσμο, το ερώτημα του «τι να κάνουν τα παιδιά εδώ; Καλύτερα να φύγουν». Ίσως να έχει να κάνει και με την τραγωδία των Τεμπών που αύξησε την ανασφάλεια και την ανησυχία. Πάντως πολλοί νέοι πιστεύουν ότι δεν έχουν ευκαιρίες στον τόπο τους.
Επιστρέφοντας στο στεγαστικό, φαίνεται ότι πρέπει να παρθούν ριζοσπαστικές αποφάσεις. Πρέπει να αγορασθούν σπίτια από το κράτος και να δοθούν με χαμηλά ενοίκια στους νέους και όσους έχουν ανάγκη με κοινωνικά κριτήρια. Αυτό ίσως να ρίξει και τις τιμές στην αγορά. Μια αγορά που δεν δείχνει να ρυθμίζεται αυτόματα προς όφελος όσων θέλουν να βρουν ένα σπίτι. Κάτι πρέπει να αλλάξει ριζικά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
