Όταν βρισκόμαστε μπροστά στις ελλείψεις του κρατικού μηχανισμού και τα προβλήματα που δημιουργούνται, το πρώτο που εντοπίζεται δεν είναι συνήθως η έλλειψη τεχνολογικού εξοπλισμού και μέσων, αλλά η έλλειψη προσωπικού και κυρίως η έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού. Συνήθως δεν λείπουν για παράδειγμα τα ασθενοφόρα, αλλά τα πληρώματα, όπως λείπουν οι γιατροί ειδικά σε απομακρυσμένες περιοχές και πάει λέγοντας.
Το πώς θα προσληφθεί το κατάλληλο προσωπικό είναι μία ολόκληρη συζήτηση που έχει ανοίξει εδώ και δύο δεκαετίες, αλλά κορυφώθηκε μετά τη μεγάλη κρίση και των περιορισμών των δημοσίων δαπανών.
Οι προσεγγίσεις που υπάρχουν ενέχουν σαφώς πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο. Η αντίληψη για «μικρότερο» κράτος για παράδειγμα θέλει μέρος των κρατικών και δημοσίων υπηρεσιών να εκτελούνται από ιδιωτικές εταιρίες με στόχο τη μείωση των κρατικών δαπανών. Επίσης σε ανάλογο δρόμο, προτείνεται η κάλυψη θέσεων με προσωρινό προσωπικό όπως οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί. Στον αντίποδα βρίσκεται η πρόταση για μόνιμο προσωπικό ιδιαίτερα σε κρίσιμα πεδία όπως είναι η Υγεία και η εκπαίδευση.
Το ερώτημα προφανώς για το ποια είναι τα περιθώρια των κρατικών ταμείων για την κάλυψη των θέσεων με προσλήψεις, είναι σημαντικό και υπαρκτό. Αντίστοιχα σημαντικό είναι και το ερώτημα για το ποιες θα είναι οι προτεραιότητες. Το κράτος θα προσλαμβάνει γιατρούς σε όλες τις θέσεις που χρειάζεται; Θα διατηρεί τον δημόσιο χαρακτήρα της διαχείρισης των απορριμμάτων και σε ποιο βαθμό;
Αν το καλοσκεφτούμε με τέτοια ερωτήματα ασχολούμαστε τις τελευταίες δεκαετίες στον δημόσιο διάλογο.
Παρά τις διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις που είπαμε ότι υπάρχουν στο θέμα, θα μπορούσε να επιτευχθεί μία συναίνεση τουλάχιστον πάνω στην εικόνα, στο τοπίο των αναγκών που διαμορφώνονται. Τα κόμματα θα έπρεπε να έχουν συμφωνήσει τουλάχιστον στο πόσες είναι οι ανάγκες για παράδειγμα σε γιατρούς, νοσηλευτές και πληρώματα ασθενοφόρων, χωρίς να καταργούνται στο ενδιάμεσο οργανικές θέσεις και μονάδες.
Πάνω σε έναν τέτοιο «χάρτη» στη συνέχεια θα μπορούσε η κάθε πολιτική πλευρά να διατυπώσει το δικό της σχέδιο για την κάλυψη των θέσεων κι αν θα υπάρχουν δημόσιες ή ιδιωτικές υπηρεσίες.
Το γιατί δεν υπάρχει ένας τέτοιος «χάρτης» με στοιχεία προσβάσιμα σε όλους τους πολίτες είναι τελικά και δείγμα του προβλήματος στην πολιτική στην Ελλάδα. Ίσως γιατί έτσι είναι εύκολο να καλλιεργείς προσδοκίες για προσλήψεις και να ανανεώνεις με ποικίλους τρόπους το… «λεφτά υπάρχουν».
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
