Δύο πράγματα μαθαίνω με τα χρόνια ασχολούμενος με τον δημόσιο χώρο και την κοινότητα των ανθρώπων. Ότι πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν την αλήθεια, αλλά προτιμούν πρώτα να φιλτράρουν τα γεγονότα μέσα από δικές τους παραμέτρους. Κι ότι αρκετοί είναι εκείνοι που θέλουν καθοδήγηση, δεν μπαίνουν μπροστά και ψάχνουν κάποιον να μπει στη δική τους θέση, για να τον ακολουθήσουν.
Μη το βλέπουμε περίεργο γιατί όλοι μας περνάμε από τέτοιες φάσεις ή έστω ανάλογες. Ανθρώπινες οι αδυναμίες. Μόνο να μην γίνονται συνήθεια, να μην χαρακτηρίζουν τελικά το σύνολο του βίου. Γιατί αυτό γίνεται όντως σε μεγάλο βαθμό.
Η απόσυρση για παράδειγμα των πολλών από την ενημέρωση δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της μειωμένης εγκυρότητας των μέσων ενημέρωσης ή της διαπλοκής τους που τα οδηγεί σε έλλειψη αξιοπιστίας. Είναι και ο κόσμος συχνά που αποσύρεται από την ανάγνωση μιας πραγματικότητας που γίνεται όλο και πιο δύσκολη, σύνθετη ή και απωθητική.
Και όσοι δεν θέλουν να αναλάβουν ευθύνες είναι γιατί βολεύονται και με την αποχή και την απόσυρση στο οικείο περιβάλλον του ατομικισμού τους. Για πολλούς τα δύσκολα είναι και επώδυνα και όλος ο πολιτισμός σήμερα οδηγεί στην απώθηση της δυσκολίας και του πόνου. Γιατί να τρέχεις και να εκτίθεσαι και να ζορίζεσαι όταν μπορείς να κάτσεις σπιτάκι σου με τα βιντεάκια στο κινητό; Ή όχι;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
