Η προσπάθεια ενίσχυσης των περιφερειακών δήμων με μεγαλύτερους πόρους, δεν είναι παράλογη. Το αντίθετο, απαιτείται ένα σύστημα ενίσχυσης των μικρότερων δήμων από τους κρατικούς πόρους γιατί συναντάν περισσότερες δυσκολίες συμμετοχής σε ευρωπαϊκά προγράμματα, χωρίς κατ’ ανάγκη να έχουνε και πολύ μικρότερες υποχρεώσεις.
Σήμερα οι δήμοι καλούνται να επιτελέσουν ένα πολύ μεγάλο έργο, χωρίς να διαθέτουν επαρκές προσωπικό και κονδύλια. Είναι ένα θέμα που συζητιέται πολλά χρόνια τώρα χωρίς να δίνονται και βασικές λύσεις. Και δεν δίνονται γιατί υπάρχει το ζήτημα των αρμοδιοτήτων. Οι δήμοι αναλαμβάνουν όλο και περισσότερες αρμοδιότητες μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο αποκέντρωσης των πολιτικών που αφορούν τις τοπικές κοινωνίες. Κάτι που αποτελεί και μία τάση και των ευρωπαϊκών πολιτικών. Γιατί: Γιατί είναι λογικό. Γιατί αυτή είναι η φυσική τάση των πραγμάτων. Γιατί αυτό επιζητούν και οι πολίτες. Να έχουν τον έλεγχο των πολιτικών που αφορούν τις πόλεις τους, να είναι κοντά στις τοπικές εξουσίες.
Στην πράξη όμως όλα είναι πιο δύσκολα. Από τη μία μεριά είναι η τάση του κεντρικού κράτους να διατηρεί τον έλεγχο τουλάχιστον στα οικονομικά. Δίνει με ευκολία αρμοδιότητες, αλλά με δυσκολία πόρους. Από την άλλη, δεν έχουν και οι δήμοι ωριμάσει τόσο, δεν έχουν προχωρήσει ώστε να είναι έτοιμοι για τις νέες προκλήσεις. Εδώ ακόμα ασχολούμαστε με το ποιο κόμμα στηρίζει τον νέο δήμαρχο και σε ποιον… χρωστάει η ιστορία να εκλεγεί. Η περιφερειακή και τοπική διακυβέρνηση χρειάζεται έμπειρα στελέχη και ειδικούς, χρειάζεται πολιτικό δυναμικό με όραμα και σύγχρονες μεθόδους διοίκησης και βέβαια απαιτεί ένα νέο μοντέλο αυτοδιοίκησης με βάρος στην επιχειρησιακή επάρκεια και στην υψηλού επιπέδου καθολικών υπηρεσιών. Και το καθήκον του κράτους είναι να βοηθήσει τους δήμους προς αυτήν την κατεύθυνση και όχι απλώς να κατανέμει πόρους.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
