Η αντιπολίτευση που πιάνει σήμερα και έχει νόημα είναι αυτή που υποδηλώνει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, μία ολοκληρωμένη συλλογιστική.
Η κριτική στις απολύσεις για παράδειγμα που έχει πίσω της μία συνολική αντιπρόταση για
επιδότηση της εργασίας και όχι της ανεργίας, έχει βάθος και ανταποκρίνεται στις αγωνίες του κόσμου της εργασίας και της παραγωγής. Γι΄ αυτό και ακούγεται, όπως ακούγεται και η ανάγκη στήριξης και χρηματοδότησης του συστήματος Υγείας. Τι θα γινόταν άραγε αν δεν είχαμε αυτά τα νοσοκομεία και αυτό το προσωπικό;
Δεν ακούγεται αντίθετα καθόλου η όποια κριτική ασκείται στα μέτρα περιορισμού και οι φωνές κατά της πειθάρχησης. Κι αυτό όχι γιατί δεν ανησυχεί ο κόσμος για το ότι δεν μπορεί να ασκήσει τα δικαιώματά του, όπως ο συνδικαλισμός ή ότι δεν θα τον παρακολουθούν αύριο μέσα από τα κινητά όπως προτείνεται από κάποιες πλευρές. Αυτή όμως είναι η 20 η σκέψη του. Η πρώτη που τα καθορίζει όλα είναι ότι η ατομική ταυτότητα, το προσωπικό είναι κάθε ανθρώπου περνάει μέσα από την προάσπιση της υγείας του και τελικά από την προστασία και ανάδειξη της προσωπικότητάς του. Ο άνθρωπος είναι σώμα, αλλά είναι και μυαλό και συνείδηση και πράξεις και επιθυμίες, είναι ένα σύνολο. Το να ασκείς συνεπώς σήμερα πολιτική ως συμπολίτευση και αντιπολίτευση, είναι ακριβώς το να διαπραγματεύεσαι αυτό το σύνολο, να βλέπεις πώς προστατεύεται και πώς αναπτύσσεται. Η πολιτική που θα αντιμετωπίσει τον πολίτη ως μονοδιάστατο υποκείμενο, θα χάσει.
