Μία πολύμορφη αντίδραση για το σκοτάδι που άνοιξε μπροστά μας
Η συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση της Παρασκευής για τα Τέμπη είναι πρωτοφανής τουλάχιστον για τα τελευταία χρόνια κι αν κρίνουμε από τον αριθμό ανακοινώσεων κάθε λογής φορέων. Είναι φανερό ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μείζον κοινωνικό και πολιτικό γεγονός.
Θα πρέπει να αποσαφηνιστεί ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πολύπτυχο φαινόμενο, πολλαπλών εκκινήσεων και προσεγγίσεων.
Είναι προφανώς το βασικό, η εξαγγελία συγκεντρώσεων που ακολουθούν τα προηγούμενα συλλαλητήρια τον Ιανουάριο και υποστηρίζονται από τους συγγενείς των θυμάτων. Ο περισσότερος κόσμος που θα κατέβει στις συγκεντρώσεις κάτω από το «Δεν έχω οξυγόνο» θα το κάνει για τη μνήμη των αδικοχαμένων 57 ανθρώπων, των νέων παιδιών που η απώλειά τους έχει μετατραπεί σε εθνικό τραύμα σε μεγάλο βαθμό.
Υπάρχει όμως και η μεγάλη απεργία που έχει εξαγγελθεί από τα μεγάλα συνδικάτα και εκατοντάδες σωματεία και συλλόγους που δίνουν μία άλλη προσέγγιση πιο πολιτική θα τη λέγαμε.
Όπως υπάρχει και η έκφραση της πολιτικής αυτής καθ’ αυτής αντίδρασης ανάμεσα στα κόμματα όλο αυτό το διάστημα σε υψηλές εντάσεις μάλιστα στην κόντρα κυβέρνησης- αντιπολίτευσης.
Υπάρχουν πλευρές που δεν θέλουν ή νομίζουν ότι δεν πρέπει να υπάρχει αυτό το πολύμορφο σκηνικό και πιστεύουν ότι οι εκδηλώσεις πρέπει να περιοριστούν κυρίως στη μνήμη και όχι στην πολιτική έκφραση. Αυτό και σωστό δεν είναι γιατί εμποδίζει την έκφραση όλων αυτών των ανθρώπων που κινητοποιούνται, αλλά δεν είναι και ρεαλιστικό αφού δεν βλέπει τις δυναμικές που έχουν δημιουργηθεί. Τα Τέμπη, αυτή η τραγωδία που έχει ανοίξει μέσα μας μεγάλα ρήγματα, έχει πυροδοτήσει αντιδράσεις σε όλα τα επίπεδα και όλων των μορφών. Και τελικά είναι λογικό αυτό, αφού δεν υπάρχει μόνο ένα σημείο εισόδου στο πρόβλημα που ξέσπασε με ποικιλία μορφών. Είναι η απώλεια των ανθρώπων και το πένθος. Είναι η ανασφάλεια των συγκοινωνιών, οι θεσμικές ελλείψεις, τα κενά, ο πολιτικός σχεδιασμός, οι έλεγχοι και οι δικαιοσύνη. Όταν δύο τρένα συγκρούονται κινούμενα επί ώρα μετωπικά, ε, αυτό είναι ένα μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα σε μία σύγχρονη δημοκρατία. Κι όταν έχουν περάσει δύο χρόνια χωρίς απαντήσεις είναι απόλυτα λογικό για τον κόσμο να ζητά δικαιοσύνη και φως στο σκοτάδι που άνοιξε μπροστά μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 26-2-2025
