Τα πιο βαρετά πράγματα που ακούμε από μικροί είναι κάτι τύπου «δεν είναι αυτά για εμάς» ή ότι «πρέπει να μαζέψουμε το μυαλό μας και να μην ανοιγόμαστε πολύ». Υποψιασμένοι βέβαια οι παλιότεροι ότι η έκθεση φέρνει και κινδύνους και ότι ο άνθρωπος είναι αδύναμος μπροστά στην εξουσία κοίταγαν να αυτοπροστατευτούν και κλείνονταν μέσα σαν τα σαλιγκάρια. Κι αυτό πρότειναν και στα παιδιά τους.
Μετά όμως ήρθε η κατανάλωση και ο καπιταλισμός της αγοράς και τά σπασε όλα τα όρια. Κι εμείς δεν ξέραμε κατ’ ανάγκη τι είναι αυτό το είδος του καπιταλισμού, ακούγαμε όμως ότι δεν υπάρχουν όρια κι ότι πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρά μας, οπότε αγοράζαμε μεγαλύτερο αυτοκίνητο ή ένα σπίτι που χωρούσε κι άλλο τόσο και κάναμε διακοπές με δάνεια. Αφού δεν υπάρχουν όρια γιατί να περιοριζόμαστε…
Κι αυτή η αντίφαση, από τη μία να επιτρέπονται όλα αν τα κάνει λιανά η αγορά και προσβάσιμα, αλλά μετά να μας ρίχνουν στα βαριά μνημόνια και τη σκληρή λιτότητα για να μην ξοδεύουμε ούτε ένα ευρώ δεν μπορεί να λυθεί αν δεν λυθούν και μεγαλύτερα προβλήματα. Γιατί όντως είναι θέμα το αν πρέπει να μένουμε κλεισμένοι στα όριά μας ή να ανοιγόμαστε στις προκλήσεις της ζωής. Τις αληθινές προκλήσεις όχι τις άλλες που μπορείς να αγοράσεις από το πολυκατάστημα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
