Τέλη ’70, αρχές του ’80, σχεδόν αρχαία χρόνια πια, αλλά στα παιδικά μάτια που διαθέτουμε σιωπηρά μέσα μας φρέσκα ακόμα χρόνια, το πάρκο στα Λακκώματα ήταν μία αλάνα ανάμεσα στα πεύκα, στην πίσω πλευρά του Ξενία. Μπροστά αν θυμάμαι, εκεί που έγινε ο Παιδικός, ήταν ένα κτίριο για τις απολυμάνσεις από τον Δήμο. Πηδάγαμε τον τοίχο και παίζαμε μπάλα στην ανοιχτωσιά και δεν είχαμε καμία έγνοια, πλην ίσως του ποιος θα πάει να φέρει την μπάλα σε κανά γερό άουτ προς τον ουρανό. Αλλά κι αυτοκίνητα δεν υπήρχαν πολλά να περνάνε απ’ έξω.
Μπάλα παίζαμε και στα χωράφια από τις στρατιωτικές φυλακές και πέρα, εκεί που είναι το Du Lac και πιο πέρα, αν και για εμάς στην Καλούτσιανη ήταν μακριά.
Μετά άρχισε η ανάπτυξη των πολυκατοικιών και τα νέα πάρκα και οι πλατείες. Κι έγινε το παράδοξο, να ομορφαίνει ο χώρος και να γίνεται πιο λειτουργική η πόλη, πιο σύγχρονη, αλλά να μειώνεται ο ελεύθερος χώρος για τα παιδιά. Ή καλύτερα να γίνεται πιο οριοθετημένος. Μπάλα πάντως δεν είχες να παίξεις πουθενά εκτός ίσως από τις τσιμέντινες αυλές των σχολείων.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν πρέπει να γίνονται αναπλάσεις, το αντίθετο. Πρέπει όμως να βλέπουμε και την ποικιλία των αναγκών. Και υπάρχει ανάγκη ακόμα για ανοιχτούς χώρους ανεμελιάς για μικρούς και μεγάλους, που θα θέλουν να κάνουν ένα πικ νικ ίσως με τις οικογένειές τους, αλλά να ρίξουν και κανά σουτάκι.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
