Είναι αξιοπερίεργο και καμιά φορά και οδυνηρό σε προσωπικό επίπεδο να αντιλαμβάνεσαι πόσο αδύναμη είναι η θέση και η φωνή όσων είναι κατά της βίας. Όσων είναι σταθερά ενάντια σε κάθε μορφή δεσμών πάνω στον άνθρωπο. Οταν δηλώνεις κατά κάθε μορφής τρομοκρατία, αλλά και κάθε είδους κρατικής και θεσμικής βίας, μοιάζει να κινείσαι σε έναν χώρο αφωνίας από τον οποίο σε καλούν να βγεις κάθε προέλευσης “γνώστες” που “γνωρίζουν” το πώς κινείται ο κόσμος και τι είναι ρεαλισμός.
Μόνο όμως όταν είσαι κατά της βίας μπορείς να διαβάζεις καλύτερα, πιο ανθρώπινα, τον κόσμο που πορεύεται πάντα ανάμεσα στις αντιφάσεις του και μόνο τότε μπορείς να υπερασπίζεσαι τη ζωή όλων των ανθρώπων, ακόμα και εκείνων που δεν τη σεβάστηκαν. Η ζωή πάνω από όλα.
Το βαθύτερο πρόβλημα είναι ότι ως κοινωνία θεωρούμε αδύναμες τις φωνές γενικά όσων είναι κατά της βίας. Ίσως γιατί θεωρούμε ακόμα τη σωματική βία μέρος του διακανονισμού, μέρους του παιχνιδιού.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
