Κάποια στιγμή δεν θέλεις άλλο τον νεανικό βίο.
Δεν θέλεις να ζεις σαν φοιτητής, σαν εργένης, σαν πλάνητας, όπως τέλος πάντων βίωσες την νεότητα, τουλάχιστον αυτήν που μετριέται σε ηλικίες και όχι σε αίσθηση ζωής. Και θέλεις να πας στο επόμενο επίπεδο, τη ζωή των ενηλίκων.
Μέτρο ενηλικίωσης οι αντοχές στα βάρη. Γιατί υπάρχει και ένα κόστος όταν αφήνεις πίσω την ελευθερία του να αιωρείσαι στην ύπαρξη μέσα από τη ζέση της νεανικότητας. Ο ενήλικος άνθρωπος είναι αυτός που αναλαμβάνει την ευθύνη. Την ευθύνη πρωτίστως του εαυτού του. Γι’ αυτό δεν έχει και σημασία αν αυτός ο άνθρωπος θα συνεχίσει τη ζωή του μόνος του, με κάποιον σύντροφο ή με μια οικογένεια με παιδιά. Όλα το ίδιο είναι αυτά, φτάνει να έχεις πρώτα αναλάβει το δικό σου βάρος, την ευθύνη της δικιάς σου ύπαρξη.
Μέγα επίτευγμα αυτή η ευθύνη αν την καταφέρεις. Πολλοί δεν το μπορούν. Μένουν σε μία ζώνη ανάμεσα, περισσότερο έφηβοι και ανεύθυνοι και λιγότερο ενήλικες, μονίμως αναζητούντες τη δικαίωση που δεν είχαν ή νόμιζαν ότι τους έπρεπε.
Αλλά έχει και το όφελος να είσαι υπεύθυνος του εαυτού σου μεγαλώνοντας. Σε κάνει πιο ανοιχτό στους άλλους παραδόξως, σε κάνει πιο ανοιχτό στη ζωή.
