Σε καιρούς που ο κίνδυνος, η διακινδύνευση είναι σε τόσο μεγάλο βαθμό όπως σήμερα, όλα παίρνουν άλλες διαστάσεις. Γιατί κανείς μας δεν μπορεί να λειτουργήσει επί μακρόν κάτω από το βάρος του κινδύνου. Είναι το άγχος που αυξάνει και περισσεύει και πικραίνει κάθε εκδοχή της καθημερινότητας. Είναι η διαρκής απορία, το ερώτημα, η αγωνία για το τι θα γίνει. Είναι και ο φόβος που τελικά εγκαθίσταται κάτω από το δέρμα και αφήνει σημάδια για πολύ καιρό μετά ακόμα κι αν όλα τελικά πάνε καλά.
Το πρόβλημα της εποχής μας ήδη πριν από την πανδημία, ήταν ότι είχε χαθεί κάθε αίσθηση ασφάλειας, παντού και για όλους. Μπορούσες και μπορείς ανά πάσα στιγμή να μείνεις χωρίς δουλειά ή εισόδημα, να έχεις ένα ατύχημα, να νοσήσεις, να απομονωθείς, να χάσεις όλες τις ευκαιρίες ή τους στόχους σου. Κι όλα αυτά «αντικειμενικά», λόγω παραγόντων και αιτιών που δεν τους ελέγχεις, που είναι έξω από εσένα, αλλά σε επηρεάζουν καθοριστικά.
Εκεί πάνω ήρθε κι έκατσε η πανδημία. Και μπορεί το πρώτο που επέβαλε να ήταν ο φόβος μίας απροσδιόριστης νόσου, όμως τελικά εκεί που πέτυχε ήταν ότι συνδέθηκε με όλο εκείνο το δυσμενές τοπίο που προϋπήρχε γύρω μας, βγάζοντας στην επιφάνεια, στον αφρό, όλους τους κινδύνους. Για αυτό και δεν θα φύγει εύκολα από πάνω μας ακόμα κι αν μειωθεί ο ιός.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
