Είναι τελικά θέμα εξουσίας, κατίσχυσης για να το πω λαϊκά. Ξυπνάνε πάντα με πίκρα στο στόμα. Πίκρα όχι σαν τη δική μας που έρχεται από τις δυσκολίες της ζωής, τις ματαιώσεις ή την απόγνωση που νιώθεις ένα συννεφιασμένο πρωινό όταν νομίζεις ότι τίποτα δεν πάει καλά.
Αυτοί έχουν άλλη πίκρα. Είναι που δεν μπόρεσαν ποτέ να γοητεύσουν τα πλήθη, να τους αναγνωριστεί ο σωτήριος ρόλος, να γίνουν εκείνοι που μιλάνε στο αυτί του ηγεμόνα, να μετατραπούν σε ιστορικά υποκείμενα.
Για αυτό και σήμερα δεν αντέχουν την κοινωνία, τον λαό, τους νέους και τις νέες, τις διαδηλώσεις, την ελαφράδα του αυθόρμητου, τη ζάλη της αντίστασης. Τα ήθελαν όλα στρωμένα κάτω από το δικό τους ένταλμα, αλλά τώρα μιλάνε στο κενό από το άστρωτο κρεβάτι τους, παπαγαλίζοντας συνθήματα της εξουσίας για μία χώρα που “αλλάζει”. Και με την ασφάλεια ότι τουλάχιστον έχουν ένα γεμάτο λογαριασμό στην τράπεζα και ότι οι όμοιοί τους τους αποθεώνουν πότε πότε στις αναρτήσεις τους- αν και όχι όλοι, γιατί μόλις εμφανιστεί καινούργιος στην πλατεία να μοιράζει καθρεφτάκια, τους παρατάνε τους παλιούς.
Και μία καινούργια ρυτίδα στον καθρέφτη ίσως να σημαίνει ότι πέρασαν τα χρόνια και κακογέρασαν κουνώντας το δάχτυλο. Η πίκρα να θες να νουθετήσεις και να μάθεις όλους τους άλλους “πώς να ζουν” κι αυτοί να συνεχίζουν τις ζωές τους χωρίς να σε ακούν.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
