Εδώ και αρκετούς μήνες δεν διαβάζω εύκολα λογοτεχνία και προτιμώ τα δοκίμια. Διάβασα δύο τρία μεγάλα μυθιστορήματα κι ένα δύο από τα φρέσκα και αρκετή ποίηση, αλλά δεν ενθουσιάζομαι όπως παλιότερα. Αντίθετα, δίνω χρόνο σε μελέτες και δοκίμια, κυρίως πολιτικής αλλά και όχι μόνο και μάλιστα διαβάζω με προσοχή, σημειώσεις κατευθείαν στον υπολογιστή, ανατρέχω σε παραπομπές και συχνά διαβάζω και στο γραφείο, κάτι που παλιότερα δεν έκανα εύκολα- ο Σαρτρ έκανε κάτι τέτοιο οπότε παίρνω λίγη από την αίγλη.
Νομίζω ότι αυτή η κατάσταση είναι απότοκο της πανδημίας, η οποία για μένα σημαίνει και ένα σπάσιμο στη φαντασία και τη δημιουργικότητα. Δεν έχω καμία διάθεση για κάτι που συνομιλεί με το φαντασιακό, με κάτι πέρα από τον κόσμο που προσπαθώ να ορίσω και να περιγράψω με ένα στέρεο τρόπο. Η πανδημία μας έχει κόψει τα πόδια, μας έχει απομυζήσει τελείως τις βαθύτερες ανάγκες για δημιουργία, για κάτι έξω από τον εαυτό μας. Είναι πολύ παρούσα για να την αγνοήσω και καταλαμβάνει όλο το χώρο.
Και είναι πολύ βαρύς ο κόσμος πάνω μας ώστε να έχεις και την ευκολία να βυθιστείς στους εναλλακτικούς κόσμους της μυθιστορίας. Ίσως πάλι σε άλλους να συμβαίνει το αντίθετο, να επιζητούν την αφήγηση. Ή να είναι θέμα διαχείρισης του χρόνου που για τη λογοτεχνία χρειάζεται να έχει και λίγη από σχόλη, από άφημα. Ποιος ξέρει… Θα τα συζητήσουμε όλα αυτά μετά…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
