Η δυσπιστία σε τρώει από μέσα και σε κάνει μονόχνωτο, σε απομονώνει, εντέλει σε κλείνει στον εαυτό σου και σε φυλακίζει στη χειρότερη εκδοχή σου.
Γι’ αυτό και δεν μ’ αρέσει όλη αυτή η υπερανάλυση για το πώς προέκυψε ένα κρούσμα και «πώς κόλλησε» κάποιος.
Πρόλαβα και τη μαζική ανησυχία για το AIDS. Και τότε δαιμονοποιούνταν ο ασθενής, του αποδίδονταν ευθύνη για τον τρόπο ζωής του, κυκλοφορούσαν μυθεύματα για κάποιους (συνήθως στοχοποιούνταν οι γυναίκες) που συνειδητά «κολλούσαν» τους άλλους, ενώ κυκλοφορούσαν και αυτά περί «οργής θεού» και «τεχνητών ιών». Δεν είναι παλιά για να τα ξεχνάμε.
Είναι άλλο, αυτό που αναλύει ο επιδημιολόγος που θέλει να ξέρει τις λεπτομέρειες για τα κρούσματα, τις πηγές μετάδοσης και τα μέτρα που πρέπει να λαμβάνονται. Αυτός είναι ο λόγος του ειδικού που θέλει να βοηθήσει την κοινότητα με τις πληροφορίες που διαθέτει.
Αντίθετα ο λόγος του δύσπιστου, που βλέπει παντού κίνδυνο, θεωρεί τους πάντες εν δυνάμει «μολυσμένους» και τον εαυτό του πάντα «καθαρό», ενώ αρνείται και το λόγο των ειδικών και των αρμοδίων, αυτός ο λόγος είναι τελικά η άρνηση του εαυτού και η άρνηση των άλλων. Κι όσο παγιώνεται η άρνηση και η δυσπιστία, διαλύεται και ο εαυτός και η κοινωνική συνοχή.
Και γίνεται αργά και διαβρωτικά, χωρίς να προλάβουμε να το καταλάβουμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
