Το θέμα του κατώτατου μισθού είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα με πολλές κοινωνικές προεκτάσεις, πέραν αυτών στην οικονομία και στην αγορά. Αποτελεί στην ουσία, το μόνο κέρδος που έχει ο εργαζόμενος από την εργασία του. Εργασία χωρίς μισθό δεν νοείται, αν και πλέον στον προηγμένο κόσμο βλέπουμε τις τελευταίες δεκαετίες να έχουν εμφανιστεί κι άλλες μορφές, των λεγόμενων «αμοιβών». Κι αφού ο μισθός μετονομάζεται σε «αμοιβή» για να περιγράψει ακριβώς μικρότερα ποσά κάτω από το όριο επιβίωσης, έχει αλλάξει ονομασία και η εργασία, και αποκαλείται πια «απασχόληση», επίσης για να περιγράφει μία υποαμειβόνενη εργασία.
Η κυβέρνηση πιέστηκε τις τελευταίες ημέρες από τη βουβή δυσαράσκεια των εργαζομένων της χώρας που καλούνται να αντιμετωπίσουν με τους μισθούς τους τις όλο και πιο εντεινόμενες αυξήσεις που πλήττουν την επιβίωση των νοικοκυριών τους. Ακόμα και η συζήτηση για το κόστος των τεστ υπέκρυπτε την αγανάκτηση όλων όσοι αναγκάζονται να δίνουν το 10% του βασικού μισθού για να ελέγξουν αν είναι καλά.
Μια βασική προσέγγιση της ΝΔ και της κυβέρνησης είναι ότι οι αυξήσεις του κατώτατου μισθού πρέπει να είναι ελεγχόμενες και να γίνονται βάσει του ρυθμού ανάπτυξης και της κατάστασης της οικονομίας. Είδαμε τώρα πάντως, ότι απαιτείται ενίοτε και έκτακτη ρυθμιστική παρέμβαση, σαν αυτήν που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός.
Αντίθετα, άλλες ρυθμίσεις όπως η μείωση των φόρων στις επιχειρήσεις θεωρούνται πολύ πιο κατάλληλες για την ενίσχυση της οικονομίας. Αυτό στηρίζεται στη θεωρία του λεγόμενου «Trickle-down effect», σύμφωνα με την οποία ο πλούτος όταν αυξάνεται μοιράζεται από πάνω προς τα κάτω και φτάνει και στις κατώτερες τάξεις.
Αυτή τη στιγμή όμως, παγκοσμίως, ακόμα και μέσα στην «μητέρα» της ελεύθερης αγοράς, στις ΗΠΑ, υπάρχει μεγάλη ανησυχία για τη διεύρυνση των ανισοτήτων και τη φτωχοποίηση μεγάλων πλευρών της κοινωνίας. Μάλλον το χρήμα δεν πάει προς τα κάτω… Αντίθετα, για τους πλούσιους και τις μεγάλες πολυεθνικές δεν υπάρχει καμία ανησυχία. Γίνονται κάθε χρόνο και πλουσιότεροι και απολαμβάνουν σχεδόν μηδενικούς φόρους σε διάφορα σημεία ανά τον πλανήτη, αφού «φέρνουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας» όπως μόνοι τους λένε.
Τον εργαζόμενο δεν τον ακούει κανένας και πουθενά. Το μόνο όπλο που είχε ήταν η συλλογική σύμβαση εργασίας. Καταργήθηκε στην Ελλάδα με τα μνημόνια- ακριβώς γιατί θεωρήθηκε ότι ο μισθός υπονόμευε την ανάπτυξη. Και θα πρέπει να συμφωνούν και τα δύο μέρη και οι εργοδότες δηλαδή, για να προχωρήσει μία σύμβαση. Μέχρι σήμερα λίγοι εργοδοτικοί φορείς έχουν προχωρήσει σε συλλογικές συμβάσεις. Και το κράτος δεν μπορεί να υποχρεώσει στην υπογραφή μίας σύμβασης που θα ενισχύει το εισόδημα του εργαζόμενου για μία συγκεκριμένη εργασία σε κάποιον συγκεκριμένο κλάδο. Μένει μόνο η πρωτοβουλία που μπορεί να πάρει η κυβέρνηση σε γενικό επίπεδο. Όποτε και αν θέλει. Σε αυτή τη φάση είμαστε τώρα. Και καλώς να έρθει προφανώς και αυτή η αύξηση αλλά όλα δείχνουν αυτή τη στιγμή ότι δεν θα φτάσει να καλύψει τις απώλειες των νοικοκυριών.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
