Έχει ανοίξει μία συζήτηση περί “συνεπιμέλειας” στα διαζύγια που παίρνει κάποιες διαστάσεις με τη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Δεν θα κρίνουμε τη ρύθμιση, η οποία προφανώς και πατάει πάνω σε υπαρκτές ανάγκες.
Υπάρχει για παράδειγμα ένα ποσοστό αντρών που ενώ εκπληρώνουν όλους τους όρους της συμφωνίας που υπέγραψαν στο διαζύγιο και έχουν και τη βούληση να συνδράμουν ουσιαστικά στην ανατροφή των παιδιών, δεν το μπορούν λόγω της στενής οπτικής που ενδεχόμενα έχει ο νόμος και τείνει να δίνει περισσότερα δικαιώματα στις μητέρες σε κάποιες περιπτώσεις. Πρόκειται όμως, για μικρό ποσοστό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να βρεθεί μία κατάλληλη νομική λύση.
Από εκεί και πέρα, η εμπειρία λέει, ότι πολλές γυναίκες που χωρίζουν μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους ανεξάρτητα του τι έχουν υπογράψει στο διαζύγιο, ότι δεν εκπληρώνονται για μεγάλο χρονικό διάστημα οι όροι της διατροφής και χρειάζονται νέα δικαστήρια κι ότι οι άνδρες που έχουν απομακρυνθεί είναι κυρίως αυτοί που βλέπουν με πολύ ελαστικό τρόπο τις υποχρεώσεις που έχει το μεγάλωμα των παιδιών.
Τα διαζύγια στην Ελλάδα παραμένουν μία υπόθεση που αναδεικνύει τη δύσκολη θέση στην οποία συνεχίζουν να βρίσκονται οι γυναίκες και χρειάζεται μεγάλη προσοχή ώστε να μην επιδεινωθεί κι άλλο αυτή η θέση, ειδικά μέσα σε αυτήν την κατάσταση παρατεταμένης κρίσης. Έχει σημασία στην εποχή μας να μην κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τι γίνεται στην πράξη…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
