Δεν θυμάμαι πότε πρωτοπήγα στο γήπεδο του ΠΑΣ Γιάννινα. Έχω εικόνες από το ξηρό γήπεδο και τις χαμηλές κερκίδες άρα με έπαιρναν μαζί οι μεγάλοι πριν από το ’78. Θυμάμαι καλά τον Λίσα και όλους τους Αργεντινούς, άρα ήδη από τα 8-9 μου χρόνια ήμουν εκεί.
Αυτή η περίοδος του ΠΑΣ από το 1978 ως το 1986-87 περίπου με επηρέασε και ακόμα και σήμερα αποτελεί ένα μέτρο για το πώς βλέπω τον ΠΑΣ και το ποδόσφαιρο γενικά. Πιστεύω ας πούμε ότι δεν έχει νόημα αν δεν μπορείς να εισβάλλεις μέσα στην περιοχή του αντιπάλου, όπως έκανε ο Κοντογιωργάκης ή όπως έστελνε την μπάλα στα δίχτυα ο Αλβαρέζ.
Παρ’ όλα αυτά, οι αγαπημένοι μου στην ομάδα ήταν η μεσαία γραμμή. Δεν ξέρω αν είναι λόγω του χαρακτήρα μου ή έτσι διαμορφώθηκε και ο χαρακτήρας μου στο χρόνο- γιατί η μπάλα φτιάχνει και τον χαρακτήρα μας.
Για μένα ο ΠΑΣ ήταν ακριβώς το κέντρο. Αυτό το τείχος που ύψωναν στην άμυνα ο Θανάσης Παπάζογλου και ο Βασίλης Παπαγγέλης που όμως ήταν ενεργό γιατί ωθούσαν την μπάλα προς τα μπροστά. Και μετά αναλάμβαναν ο Γκλασμάνης, ο Μοντέζ, ο Λάππας ο Λιάκος, και ο Βασίλης Παπαχρήστου με τον Δημήτρη Σεϊταρίδη που έβαζαν και τα γκολ. Πίσω δε, είχαμε γερή άμυνα.
Εκείνος ο ΠΑΣ που κράταγε την μπάλα και έπαιζε παιχνίδι, συγκρατημένο αλλά δημιουργικό, νομίζω ότι ήταν μία αξεπέραστη ομάδα. Τώρα, βέβαια είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα και δεν χρειάζονται συγκρίσεις. Και μπορεί να ωραιοποιούμε και το παρελθόν, γιατί το έχει αυτό ο αθλητισμός να μας κάνει λίγο παιδιά. Αλλά και γι’ αυτό είναι ωραία η μπάλα.
* Αφιερωμένο βέβαια στον Θανάση Παπάζογλου, αρχηγό της ομάδας όπως την έβλεπα μικρός.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
