Αν αναζητήσεις κάποιος έναν τεχνικό για κάποια μικροδουλειά στο σπίτι ή το κατάστημά του, θα δυσκολευτεί. Δεν τους βρίσκει πάντα στα τηλέφωνα, δεν κλείνει άμεσα ραντεβού, αναβάλλεται η επίσκεψη. Είναι μία κατάσταση που τη γνωρίζουμε από παλιά και πάντα μας κάνει να αναρωτιόμαστε: Μα καλά με τόση κρίση, δεν υπάρχει ανάγκη για δουλειά; Δεν θα έπρεπε ο κόσμος αυτός των τεχνικών επαγγελμάτων να κυνηγάει τη δουλειά;
Η απάντηση δεν είναι τόσο προφανής όσο νομίζουμε. Και σε αυτόν τον κλάδο, υπάρχουν οι λιγότερο επαγγελματίες και οι κανονικοί επαγγελματίες. Απόδειξη ότι με τα χρόνια μπορούμε να έχουμε σχέσεις εμπιστοσύνης με τεχνίτες που θα βοηθήσουν όταν παραστεί ανάγκη και θα μας συμβουλεύσουν και θα είναι εντάξει και στις οικονομικές απαιτήσεις τους.
Αυτό που ίσως να μην φαίνεται, είναι ότι δεν υπάρχουν και τόσοι τεχνίτες όσοι νομίζουμε. Δεν επαρκούν δηλαδή οι υδραυλικοί, οι ηλεκτρολόγοι, οι μηχανικοί αυτοκινήτων, οι ψυκτικοί.
Η μεγάλη οικονομική κρίση μάλιστα ώθησε τους παλιότερους να βγουν από τη δουλειά και να πάρουν σύνταξη αφήνοντας κενό πίσω τους.
Επίσης έχουν εξελιχτεί τα συστήματα και η τεχνολογία και δεν αρκεί πια ένας τεχνικός να έχει μερικές γνώσεις, αφού προκύπτουν πολύπλοκα προβλήματα και είναι αναγκαία και η αξιοποίηση σύγχρονων τεχνολογιών.
Αυτό που είναι ακόμα πιο δύσκολο είναι να συνδέσουμε την επαγγελματική εκπαίδευση με την αγορά, παρά το ότι είναι κάτι που όλοι εύχονται και υποτίθεται επιδιώκουν. Η τεχνική εκπαίδευση όμως απαιτεί πόρους, εγκαταστάσεις, εκπαιδευτές και χρόνο, αν θέλεις να βγάλεις σύγχρονους επαγγελματίες. Κάτι που σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να επενδύσει σε αυτό το κομμάτι της εκπαίδευσης και όχι απλώς να παίζει κάτι σαν τον «τροχονόμο» για τα νέα παιδιά που δεν θέλουν να οδηγηθούν προς τις πανελλήνιες. Η καλή τεχνική εκπαίδευση απαιτεί σοβαρές επενδύσεις από το κράτος. Κι αυτό δεν γίνεται διαχρονικά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
