Αν ήμουν πρωθυπουργός και είχα λίγο χρόνο που όντως δεν υπάρχει πια για τους ανθρώπους της εξουσίας, θα έπαιρνα τον δρόμο του νερού για να γνωρίσω τον τόπο.
Από το Γεφύρι της Άρτας, συνεχίζοντας που είναι ένα τόσο δυνατό τοπόσημο που μοιάζει σχεδόν σαν να μην υπάρχει. Ή μάλλον υπάρχει ως δεδομένο, στο φόντο. Είναι όμως, ένα κομψοτέχνημα της αρχιτεκτονικής. Κι αν το πλησιάσεις γίνεται μία εμπειρία. Ο χώρος όπως έχει διαμορφωθεί επιτρέπει πλησιάζοντας να νιώσεις μία διαφορετική αίσθηση, ένα μίγμα ιστορίας και παράδοσης.
Θα μπορούσε να συνδέεται με μία διαδρομή με το εξαιρετικό Αρχαιολογικό Μουσείο που είναι σχεδόν δίπλα και μετά με τα πόδια να φτάνεις στην απίστευτη Δυτική Νεκρόπολη πιο πάνω, στο «Πολυάνδριο» και ως πάνω στην εντυπωσιακής ομορφιάς Παρηγορήτισσα.
Αλλά η διαδρομή φαίνεται και προς τα κάτω. Θα φτάναμε ως την αρχαία Νικόπολη, αυτό το τρομερό μνημείο παγκοσμίου επιπέδου που μοιάζει να θέλει να το ανακαλύψουμε,. Και μετά είναι η θάλασσα και το Ιόνιο Πέλαγος κι ένας ολόκληρος ορίζοντας.
Και παίρνοντας τον δρόμο προς τα πάνω πια, με τον Άραχθο ή τον Λούρο θα φτάναμε στην αρχαία Δωδώνη και ακόμα παραπάνω. Μία ολόκληρη ήπειρος η Ήπειρος, άπειρη χώρα. Παίρνοντας τους δρόμους του νερού. Τι εμπειρία.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
