Είναι καλό να είσαι μέρος αυτής της μεγάλης υπόθεσης της γνώσης, μόνο που στη χώρα μας μοιάζει σαν μην καταφέραμε ποτέ να ξεκαθαρίσουμε δύο τρεις έννοιες.
Πρώτη και καλύτερη, το πόσο ολοκληρωμένα μορφώνεται ένα παιδί στο σχολείο. Θέλουμε τα παιδιά μας, βγαίνοντας από το σύστημα εκπαίδευσης να μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες του σύγχρονου τρόπου ζωής, να είναι και να νιώθουν έξυπνα και ικανά, να ανταποκρίνονται στις προκλήσεις. Ναι, ακούγεται και πολύ θεωρητικό και δύσκολο όλο αυτό, αλλά δεν παύει να είναι η βάση του συστήματος.
Το στοιχειώδες που δεν έχουμε καταφέρει: Το παιδί να ολοκληρώνει τη μέρα του μέσα στο σχολείο και να νιώθει και να είναι πλήρες με το τελευταίο κουδούνι. Το πώς θα γίνει αυτό, σε τι υποδομές, με τι δασκάλους και ποιες γνώσεις, τα ωράριο κλπ είναι δουλειά του συστήματος να τα βρει. Αλλά να γυρνάνε τα παιδιά στο σπίτι και να ακολουθεί ένας ακόμα μεγαλύτερος μαραθώνιος για να μάθουν, να διαβάσουν, να δουν τη θέση τους στον κόσμο, μοιάζει σαν να καταγράφει μία αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος.
Ακούγεται μικρό αυτό μπροστά στα μεγάλα προβλήματα, όμως από την εμπειρία μας και μόνο- για να μην παραπέμψουμε σε άλλα εκπαιδευτικά συστήματα υπαρκτά- είναι σημαντικό. Όσο πρότυπα κι αν ιδρύσεις, όση αριστεία κι αν διαλαλήσεις και όσες θέσεις εισακτέων να κόψεις από τα πανεπιστήμια για να τα κάνεις δήθεν πιο «αποτελεσματικά», ένα δεν μπορείς να παραβλέπεις, ότι το παιδί σήμερα που τελειώνει σήμερα το μάθημά του, έχει κι άλλη τόση και παραπάνω δουλειά για να μορφωθεί ή για να γίνει «ανταγωνιστικό» όπως το θέλει στην πράξη η εκπαίδευση στη χώρα μας.
