Ένα κακό που έκανε η ελληνική τηλεόραση μετά το 1989 όταν και άνοιξε με πολλά κανάλια πια, ήταν ότι κανονικοποίησε σε αρκετές περιπτώσεις τον διχαστικό και βίαιο λόγο. Ότι έδωσε βήμα σε ανθρώπους που μιλούσαν περιφρονητικά και κακοποιητικά για άλλους ανθρώπους και ομάδες ανθρώπων επειδή είχε «καλά νούμερα» και δημοφιλία. Το φαινόμενο έχει περιοριστεί πάντως.
Ο λόγος του μίσους, της βίας και της απόρριψης δεν θα περιοριστεί ριζικά και δεν μπορεί και να γίνει κάτι τέτοιο με μαζικ απαγορεύσεις. Ζούμε σε δημοκρατίες της ανοχής και της ελευθερίας της έκφρασης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και μας επιτρέπεται να πληγώνουμε ανθρώπους επειδή δεν μας αρέσει η άποψή τους ή ο τρόπος ζωής τους. Τουλάχιστον αυτό δεν πρέπει να γίνεται δημόσια. Τώρα προστέθηκε και ο χώρος του διαδικτύου βέβαια που είναι ακόμα πιο αχανής.
Ένας τρόπος για να μειωθεί ο λόγος της βίας και η μισαλλοδοξία, χωρίς την καταφυγή σε βαριές απαγορεύσεις είναι να μην τον κάνουμε δημοφιλή αυτόν τον λόγο και να μην τον διαδίδουμε στόμα στόμα. Είπε κάποιος κάτι σε μία εκπομπή ή κάτι είπε ένας πολιτικός. Μπορεί και πρέπει να συζητηθεί επί της ουσίας προφανώς με επιχειρήματα και στέρεες απόψεις, αλλά δεν χρειάζεται να μετατρέπεται και σε φήμη ή κουτσομπολιό γιατί τέτοιες αναπαραγωγές είναι σαν να του δίνουν δεύτερη ζωή. Έχουνε μία ευθύνη και οι τηλεθεατές πολλές φορές που αναπαράγουν άκριτα μία πρόκληση ή ένα fake news ακόμα κι αν το κάνουν «για πλάκα».
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
