Όλοι αυτοί οι αποκλεισμοί που ζούμε λόγω των αλλεπάλληλων κρίσεων έχουν κι ένα τίμημα στον τρόπο που συνομιλεί το μέσα με το έξω μας, ο εαυτός μας με την κόσμο εκεί έξω. Εντάξει, κάπως προφανές ακούγεται αυτό για να έχει ένα νόημα και η διαπίστωση. Πάντα σε μία κρίση κλεινόμαστε μέσα μας και γινόμαστε πιο εσωστρεφείς. Τι αλλάζει στις μέρες μας;
Άλλαξε κατ’ αρχάς ότι μία τουλάχιστον από τις κρίσεις που ζήσαμε είχε και κυριολεκτικούς αποκλεισμούς. Η πανδημία προέβλεπε και καραντίνες και εγκλεισμούς. Αποκλείστηκε η φυσική επαφή σε μεγάλο βαθμό, άλλο που αυξήθηκε η διάδραση λόγω των πολύ ανεπτυγμένων πια τεχνολογιών της επικοινωνίας από απόσταση.
Και μετά είναι η σειρά από κρίσεις, αυτή η αίσθηση ότι είμαστε σε κρίση από το 2008 συνέχεια που δημιουργεί και την επακόλουθη αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά συνολικά.
Αυτό που βιώνουμε πια ως κίνδυνο δεν είναι το πώς θα αντιμετωπίσουμε μόνο το βάρος όλων αυτών των κρίσεων και τις συνέπειές τους, αλλά κι ότι νιώθουμε ότι είμαστε μόνοι μας. Αποκλεισμένοι, απομονωμένοι, μονάχοι να πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες του εαυτού μας και όσων μας έχουν ανάγκη. Κι αυτό μοιάζει ακόμα πιο βαρύ.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
