Σταλμένο σε μένα από τον αγαπητό φίλο…
«Φίλε μου, έφυγε, μα είναι κοντά μας… Είναι στις καρδιές μας.
Γεννήθηκε στα Γρεβενά, μα αγάπησε πολύ τα Γιάννενα. Είχε εκπαιδευτεί στην παθολογία και είχε κάνει μετεκπαίδευση στην εντατικολογία στην Αγγλία. Ήταν κορυφαίος κλινικός γιατρός με αξιόλογη ερευνητική δραστηριότητα. Αποκορύφωμα της οποίας ήταν η δημοσίευση στην οποία συμμετείχε στο έγκυρο αμερικανικό περιοδικό New England Journal of Medicine σχετικά με τον μελιταίο πυρετό που ήταν ενδημικός στην περιοχή.
Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως τον καλύτερο δάσκαλο της ιατρικής που γνώρισαν. Ενέπνεε τους νέους γιατρούς και είχε κάνει την ιατρική λειτούργημα με την κυριολεκτική έννοια του όρου, συνεχίζοντας την παρακαταθήκη του άλλου μεγάλου “Ιατρού των φτωχών” Νίκου Σκοπούλη.
Ήταν άνθρωπος που δεν συμβιβάστηκε. Σταθερός στις αρχές του. Χάραξε τον δρόμο του και τελικά δικαιώθηκε από την αγάπη του κόσμου που έλεγαν: “Να πάμε στον Ακριτίδη να μας βρει από τι πάσχουμε”.
Έδινε αξία στην ανθρώπινη ζωή. Στεκόταν στο πλάι των ανθρώπων ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές του κοινωνικού αλλά και του προσωπικού τους βίου!”
Ναι φίλε μου, γνώρισα και εγώ, τον “γιατρό της αγάπης και του χαμόγελου”. Κάθε φορά που πέρναγε από την πόρτα μου, σταματούσε, μιλάγαμε στα Ποντιακά. Ήταν πολύ καλλίτερος από μένα στα ποντιακά. Πάντα μου ερμήνευε, λέξεις, παροιμίες, …
Πάντα θα θυμάμαι τα όσα λέγαμε και εκείνο το χαμόγελό του.
Αλλά “Άβουλα τη θεού, φύλλον κι λαΐσκεται (κουνιέται)!
και Ντο έβρεξεν ο ουρανόν η γη να μη ’κ’ εδέχτεν.
Τι έβρεξε ο ουρανός κι η γη δεν το δέχτηκε.
Ένα δάκρυ αγάπης από μένα για σένα ταξιδευτή Νίκο Ακριτίδη.
Δεν θα σε ξεχάσω.
Γιώργος Μακρίδης
