Γράφει ο Γιώργος Μακρίδης
Σταλμένο σε μένα και όχι μόνο, με αγάπη
«Αγαπητέ μου.
Για αυτούς που επί δεκαετίες κυβέρνησαν τον τόπο το ζητούμενο όπως φαίνεται δεν ήταν η μέριμνα για τον πολιτισμό. Εξάλλου αυτό αποδεικνύει διαχρονικά η έλλειψη σημαντικών κονδυλίων για τον χώρο του πολιτισμού.
Είναι αρκετά και χαρακτηριστικά τα παραδείγματα που η προστασία, η μελέτη και η ανάδειξη των αρχαιοτήτων δεν αποτέλεσε προτεραιότητα: από τη λεγόμενη «ταπείνωση» του λόφου Ζάγανι (όπου υπήρχε προϊστορικός οχυρός οικισμός) για να διευκολυνθεί ένας αεροδιάδρομος στα Σπάτα, και την κατασκευή στον Σχοινιά κωπηλατοδρομίου, στην καρδιά του πεδίου της μάχης του Μαραθώνα, μέχρι τις πιο πρόσφατες περιπτώσεις του Ελληνικού και του Σταθμού Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη· τα αρχαία παραμερίζονται και θυσιάζονται στο όνομα μιας αμφίβολης «ανάπτυξης».
Όταν η φροντίδα για τον τόπο και τη διάσωση του παρελθόντος του, πάει περίπατο, είναι προφανές ότι εκείνοι που επί σειρά ετών νέμονται τα του πολιτισμού (και δήθεν κόπτονται για το κλέος των προγόνων) στην πραγματικότητα εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, μέσα σε ένα πλαίσιο νοσηρής διαπλοκής».
Ναι αγαπητέ μου, βλέπω στον τόπο μου παλιές ομορφιές να ρημάζονται. Θυμάμαι τα όσα δεν υπάρχουν πια και νιώθω ένα πλάκωμα στο στήθος. Ακούω για την Ακρόπολη, για τον Παρθενώνα μας και νευριάζω. Θυμάμαι όσους λεηλάτησαν τις τόσες αρχαιότητές μας και εξοργίζομαι αφάνταστα.
Με την αισθητική, την κουλτούρα “κάποιων”, την ανεμελιά τους, την κακία τους, για εκείνα που δεν θα έπρεπε ούτε στο ελάχιστο να αλλοιώνουμε, πρέπει να τελειώνουμε.
Συνεχίζεται η λεηλασία και η καταστροφή;
Γιώργος Μακρίδης
