Θα μπορούσε να δει κάποιος τις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τη διάσταση της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας μας μετά το ’80 προφανώς με παραλληλίες και ασυνέχειες; Θα ήταν ίσως χρήσιμο ώστε να ξεφύγει και η συζήτηση τόσο από την εσωκομματική αντιπαλότητα που λίγο ενδιαφέρει την κοινωνία όσο και από το πώς βλέπουν τα άλλα κόμματα τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ κάτι που αποτελεί μέρος μόνο της μεγάλης εικόνας.
Ας επιχειρήσουμε μερικές συγκρίσεις.
Ο Στέφανος Κασσελάκης με τη στήριξη ενός τμήματος του κομματικού μηχανισμού πήρε την έγκριση από την εκλογική βάση των μελών ώστε να ηγηθεί ενός ΣΥΡΙΖΑ που θα λειτουργήσει ως εκλογικό μέτωπο ενάντια στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πρόκειται όντως για πρωτότυπο γεγονός γιατί δύσκολα θα βρούμε πρόσφατες αντιστοιχίες σε άλλες περιπτώσεις στην Ευρώπη. Ίσως μόνο εκείνο το σχήμα υπό τον Πρόντι στην Ιταλία για να νικηθεί ο Μπερλουσκόνι το 2006, αλλά άλλα μεγέθη, μην κάνουμε τέτοιες συγκρίσεις.
Η μετατροπή ενός αριστερού κόμματος που έλκει την καταγωγή του από την τεράστια διαδρομή του ελληνικού αριστερού και σοσιαλιστικού κινήματος του 20ου αιώνα, σε μέτωπο «αντιδεξιάς», μπορεί να χαρακτηριστεί απρόσμενη, εντυπωσιακή. Θα δούμε τι διαστάσεις θα πάρει κι αν θα αποκτήσει περισσότερο βάθος.
Ως προς την πρόταση εξουσίας, σε μία εποχή που η πολιτική έχει υποχωρήσει, που οι κοινωνίες έχουν απομακρυνθεί πολύ από τα κέντρα λήψης αποφάσεων και μέσα σε επάλληλες κρίσεις, ο κυβερνητισμός είναι μία κάποια λύση για τα κόμματα. Άλλο πράγμα όμως είναι η «κυβερνώσα αριστερά» που έλκει την καταγωγή της από τη γαλλική εμπειρία πραγματικών σοσιαλιστικών τομών. Οπότε η μετατροπή της πολιτικής αντιπαράθεσης σε έναν διπλό καθρέφτη «Μητσοτάκης- Κασσελάκης» γίνεται ένα γοητευτικό εγχείρημα που προσελκύει κόσμο στις κάλπες, τουλάχιστον τις κομματικές. Αυτό το μαγικό έχουμε, αυτό θα πάρουμε, που λέει ο λόγος. Πόση πολιτική έχει όμως η πορεία των κομμάτων στο δρόμο προς την κυβέρνηση;
Μια πολύ εμφανής παραλληλία, βρίσκεται επίσης για όσους θέλουν τη δουν και στον αναχρονισμό με το 1989. Και τότε η αριστερά μεγάλωσε και έφτιαξε «επιτέλους» ένα μεγάλο κόμμα που θα διεκδικούσε την ορατότητα στην εξουσία. Ήταν και η εποχή που όλες οι πλευρές ήθελαν να στείλουν σπίτι τους τους «δεινοσαύρους» όπως έλεγαν. Εκείνο το μεγάλο κόμμα του Συνασπισμού έφτασε ως το 13%, περίπου δηλαδή όσο και σήμερα και δεν δημιούργησε μεν τη μεγάλη αριστερά, όμως άνοιξε τον δρόμο προς τον κυβερνητισμό. Μαζί με τη δεξιά έφτιαξε μάλιστα και κυβέρνηση για όσους θυμούνται, πριν από την οικουμενική.
Και μία ακόμα παραλληλία, από την ανάποδη. Το ΠΑΣΟΚ όταν βρέθηκε μπροστά σε μείζονες προκλήσεις και κενό εξουσίας είχε το δίλημμα αν θα πρέπει να ακολουθήσει μία αναμενόμενη πορεία με ηγεσία πάνω στην παράδοση του Ανδρέα ή να αλλάξει προσαρμοζόμενο και στα ευρωπαϊκά πρότυπα τότε του Τρίτου Δρόμου. Παραδόξως προτίμησε το δεύτερο, στο συνέδριό του και κέρδισε αρκετά χρόνια εξουσίας. Σήμερα όμως, δεν υπάρχουν ευρωπαϊκά πρότυπα, ούτε εύκολοι δρόμοι προς την εξουσία. Όλα μοιάζει να είναι αχορτογράφητα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
