Βλέπει κάποιος τις στρατιές των νεκρών, που μέρα με τη μέρα χαρτογραφούν την κανονικότητα;
Βλέπει κάποιος το δράμα που ζει η χώρα και τον Γολγοθά χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων εντός και εκτός ΜΕΘ, εντός και εκτός νοσοκομείων, εντός λεωφορείων και εκτός εργασίας;
Βλέπει κάποιος την τραγωδία εκείνων που χάνονται χωρίς να έχουν τη βοήθεια που τους πρέπει;
Βλέπει κάποιος το άχθος της ακρίβειας;
Ακούει κάποιος τους τόσους υποψήφιους που έμειναν έξω από τη σχολή που αγαπούσαν και έκαναν όνειρα;
Ακούει κάποιος όσους μιλάνε, όσους φωνάζουν δυνατά ή με τη σιωπή τους, τα όσα υπογραμμίζουν οι Διεθνείς Συνθήκες, για τα δικαιώματα της κοινωνίας, στην πληροφορία, τη μόρφωση, την εκπαίδευση, την υγεία, στον πολιτισμό, στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, και στην ελεύθερη έκφραση, που είναι αδιαπραγμάτευτα;
Ακούει κάποιος όταν του μιλάς, για τις σταθερές αξίες της ελεύθερης και ανεμπόδιστης πρόσβασης στην πληροφορία; Της διάθεσης οποιουδήποτε υλικού, χωρίς λογοκρισίες και κατευθυνόμενη πληροφόρηση στην παροχή υπηρεσιών, χωρίς την εκμετάλλευση των προσωπικών δεδομένων ;
Με όσα μαχαίρια κι αν μας απειλήσουν. με όσα πολυβόλα κι αν μας σημαδεύουν, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, εμείς θα εμποδίζουμε, θα εμποδίσουμε, τους επόμενους θανάτους.
Γιώργος Μακρίδης
