Καμιά φορά εκεί που τρέχω τον τηλεφωνικό κατάλογο στο κινητό πέφτω πάνω σε ονόματα ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή. Και τώρα με την πανδημία που είναι σαν να χάσαμε μία τριετία σχεδόν από τις συναναστροφές, τις συναντήσεις και την επαφή, κοστίζει περισσότερο νομίζεις η απώλεια.
Μερικές φορές σκέπτομαι ότι θα μου λείψει τελείως ο άνθρωπος που χάθηκε αν διαγράφω την επαφή από το κινητό, κάπως σαν να τον σβήνω πιο ουσιαστικά. Κι έτσι κρατάω για λίγο ακόμα το όνομά του στο κινητό. Όταν θα το ξαναδώ ίσως να θυμηθώ μία ωραία ανάμνηση, να ανασύρω κάτι όμορφο από τη σχέση μας στο παρελθόν.
Βλέπω και στα προφίλ πολλών που έχουν πεθάνει ότι τα διατηρούν μερικές φορές οι συγγενείς τους και αναρτούν πότε πότε κάτι που έχει γραφτεί για αυτούς ή στέλνουν μια ειδοποίηση για το μνημόσυνο κλπ. Κάπως να κρατιέται μία κοινότητα, ένας κύκλος μνήμης.
Ο χρόνος είναι αμείλικτος βέβαια και δεν περιμένει ούτε τις δικές μας αναμνήσεις ούτε τον φόβο μας μπροστά στην απώλεια και τις λίστες με τις κενές γραμμές. Έτσι πάει… Αλλά και η τεχνολογία καμιά φορά έχεις τις αδιόρατες πτυχές της. Κρατάει μία παρουσία έστω κι αν λείπει πια ο άνθρωπος.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
