Οι πιέσεις που ασκούν οι τοπικοί φορείς για την υλοποίηση μεγάλων έργων όπως το Ιωάννινα –Κακαβιά ή και μικρότερα όπως η σύνδεση με πτήσεις των Ιωαννίνων με το Ηράκλειο είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ακόμα και τα μικρότερα έργα έχουν πολλαπλασιαστικές δυνατότητες που συχνά δεν μπορείς να τις δεις με την πρώτη ματιά. Αυτό φάνηκε με τη δυναμική που ανέπτυξε το αεροδρόμιο Ιωαννίνων με τις διεθνείς πτήσεις όταν κατάφερε και έβαλε στον χάρτη την πόλη των Ιωαννίνων και όλη την περιοχή.
Και προφανώς τα μεγάλα έργα υποδομών έχουν μία αυτόνομη αξία αφού λειτουργούν ως πυλώνες πάνω στους οποίους μπορεί να χτιστεί το αναπτυξιακό μοντέλο.
Γιατί ακόμα και τα μεγάλα έργα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μία βάση δημιουργίας. Δεν είναι δηλαδή θέμα το πόσες θέσεις εργασίας θα φέρουν ή πόσα κονδύλια θα μοχλεύσουν που κι αυτά προφανώς είναι ζητούμενα. Όταν όμως ολοκληρωθεί το βασικό παζλ των μεγάλων έργων της Ηπείρου τότε και μόνο τότε μπορεί να οικοδομηθεί ένα σχέδιο για το μέλλον.Το έχουμε δε άλλωστε με την Εγνατία και την Ιόνια όταν καταλάβαμε τι πάει να πει σύνδεση.
Κι εδώ είναι και η πρόκληση. Γιατί είναι φανερό πια ότι η ανάπτυξη της Ηπείρου έχει κολλήσει. Αφενός γιατί μιλάμε για έργα που έπρεπε να είχαν ήδη γίνει κι αφετέρου γιατί δεν μιλάμε για το μέλλον. Πέρασε η προηγούμενη κυβέρνηση από το 2019 ως το 2023 και δεν έκανε τίποτα για την Ήπειρο πέρα από τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού πριν από δύο χρόνο στην περιφέρεια. Θα περάσουν άλλα τέσσερα χρόνια για να γίνουν όσα εξήγγειλε; Και ως τότε η Ήπειρος θα περιμένει απλώς νέες εξαγγελίες;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
