Είναι λογικό, αυτό που μας απασχολεί να του δίνουμε και διαστάσεις. Ακόμα και πολιτικές. Κάποια στιγμή ερχόμαστε μπροστά στο πρόβλημα που μας αφορά προσωπικά και ζητάμε λύσεις. Είπαμε λογικό, αλλά θα πρέπει να βλέπουμε πιο συνολικά όσα μας συμβαίνουν. Αλλιώς γίνεται μόνο μία ατομική ή ατομικιστική έκφραση.
Οι νέοι γονείς για παράδειγμα ανακαλύπτουν ότι το καρότσι με το μωρό δεν μπορεί να περάσει σε όλα τα πεζοδρόμια. Και εξεγείρονται και καλούν την Τροχαία ή γράφουν επιστολές στον δήμαρχο. Και καλά κάνουν. Αλλά σταματούν να ασχολούνται μόλις μεγαλώσει το παιδί τους. Αλλά το πρόβλημα παραμένει όπως και ίσχυε και πριν από αυτούς. Και μάλλον δεν θα έχει λυθεί.
Και οι ηλικιωμένοι ανακαλύπτουν ότι δεν μπορούν να περπατήσουν σε όλη την πόλη γιατί συχνά η πόλη μοιάζει να έχει φτιαχτεί μόνο για γυμνασμένους και ικανούς να περνάνε εμπόδια.
Πώς θα μπορούσαν να συναντηθούν οι νέοι γονείς, οι μεγαλύτεροι γονείς που τρέχουν με τα παιδιά κάθε απόγευμα με το αυτοκίνητο για να προλάβουν φροντιστήρια και απασχολήσεις, οι ηλικιωμένοι τα άτομα με αναπηρία και να ζητήσουν μία πόλη ικανή να τους χωρά όλους; Πώς θα γίνει αυτή η συνάντηση;
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
