Γυρνάς σπίτι το βράδυ και θέλεις να ξεχαστείς για λίγο, να αλλάξεις εικόνες. Θα ανοίξεις την τηλεόραση, δεν υπάρχουν και πολλές άλλες επιλογές. Και θα καταλάβεις σύντομα ότι η τηλεόραση δεν σου δίνει επιλογές, δεν σε κάνει να αλλάζεις τον ρυθμό. Δεν είναι ότι δεν προσπαθούν τα κανάλια. Βλέπεις ότι ειδικά η ΕΡΤ το παλεύει να έχει ποικιλία, να ανοίξει δρόμους. Κάπως όμως σαν μην συνδέεται με τις ζωτικές ανάγκες του θεατή. Που και οι θεατές δεν είναι ίδιο πια με εκείνους πριν από ένα ή δέκα χρόνια.
Μετά είναι τα νέα παιδιά που δεν ανοίγουν τηλεόραση, αλλά τα βλέπουν όλα μέσα από το κινητό ή τον υπολογιστή. Εκεί ίσως οι επιλογές είναι περισσότερες. Αλλά εδώ μοιάζει όλα να έχουν μία ατομική δίοδο, έναν δρόμο που δεν συνδέεται τους χρήστες μεταξύ τους.
Και μετά είναι κι ένας άλλος κόσμος που είτε έχει τα δικά του προσωπικά ενδιαφέροντα, εκλεκτικά και ιδιαίτερα, αλλά μειοψηφικά που δεν φέρνουν κοντά τους πολλούς. Κι απέναντι κάποιοι άλλοι, παραδομένοι στην αδυναμία και την απάθεια που μπορεί να κάθονται επί ώρες στο κενό ή βλέποντας ένα αγώνα ποδοσφαίρου με ομάδες που δεν ξέρουν ή πίνοντας αλκοόλ που δεν τους πάει πουθενά.
Όλοι αυτοί ασύνδετοι.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
