Πριν από μερικούς μήνες, κάμποσοι ενοχλούνταν που ο παραλίμνιος δρόμος είχε δοθεί στους πεζούς και τους περιπατητές που κατά χιλιάδες προσπαθούσαν να βγάλουν από πάνω τους το βάρος της πρώτης καραντίνας.
Τότε μας έλεγαν ότι το πρόβλημα πια ήταν πού θα παρκάρει ο κόσμος για να πάει για καφέ και τι θα γίνει με τους τουρίστες που αναμένονταν κατά εκατομμύρια…
Ήταν οι καλές μέρες μετά την πρώτη καραντίνα, όταν τα κρούσματα ήταν ελάχιστα στην πόλη και νομίζαμε ότι είχαμε βγει από το τούνελ.
Ξεχάστηκαν όλα αυτά όταν έγιναν τα κρούσματα 30 και 50 την ημέρα και γέμισαν οι κλινικές κόσμο ανήμπορο.
Και ψάχνουμε τώρα αν θα κάνουμε γιορτές με τους δικούς μας και πότε θα μπορέσουμε να ανοίξουμε ξανά την αγορά.
Αλλά τώρα, σιωπή από τους “αναλυτές” και τους ντετέκτιβ των “ευθυνών”. Πάντα των άλλων βέβαια οι ευθύνες.
Αλλά και μάλλον καλύτερη η σιωπή τους. Δεν θέλουμε άλλους κήνσορες να μας κουνάνε το δάχτυλο. Άλλωστε μας κουνάει το δάχτυλο η εξουσία η μεγαλύτερη, κάθε τόσο.
Και το ζήτημα δεν είναι αν θα πεζοδρομηθεί ένα μήνα ο παραλίμνιος ή τι θα γίνει με τα σχολεία ή πώς θα λειτουργήσουν οι καφετέριες. Αυτά είναι μέτρα που αποφασίζουν οι αρχές βάσει κάποιων στοιχείων. Και κανείς δεν θέλει κλειστές τις πόλεις μας και τον κόσμο στα σπίτια.
Το ζήτημα είναι αφενός να μας ενημερώνουν οι αρμόδιοι σωστά για το τι γίνεται κάθε φορά και αφετέρου κι εμείς να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τι γίνεται και τι πρέπει να κάνουμε. Να έχουμε τη μετριοπάθεια και τον ρεαλισμό που απαιτούν οι συνθήκες.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
