Σαν να βγήκαμε λίγο από το τούνελ μοιάζουν οι τελευταίες μέρες. Η κακοκαιρία στα μέρη μας συνδυάζεται πάντα με τα βαριά συννεφιά και τη μαυρίλα του ουρανού που σκοτεινιάζει και τα νερά της λίμνης, οπότε χαμηλώνει και τον όποιο ορίζοντα διαθέτουμε σε αυτήν την πόλη. Συνηθισμένοι βέβαια. Μεγαλώσαμε με τις ομίχλες, τα κρύα και το βουνό απέναντι άλλοτε να μας φυλάει κι άλλοτε να μας σκεπάζει βαριά.
Μόνο οι μέρες που περνάμε δεν είναι σαν τις άλλες. Τώρα είναι άλλα που έχουν σημασία, είναι οι καιροί που διακυβεύεται η υγείας μας, που έχουμε συνεχώς την έγνοια για τους δικούς μας ανθρώπους. Γι’ αυτό και δεν είναι εύκολες πια οι κουβέντες για τον καιρό και ο χιονιάς μοιάζει με ένα περιττό βάρος, με μία ενόχληση που θα θέλαμε να την αποφύγουμε.
Οπότε και το τέλος της εβδομάδας μας βρίσκει λίγο πιο ανάλαφρους, ακριβώς γιατί ο ήλιος έξω από το παράθυρο μπορεί να μοιάζει και με μία ελπίδα για την αλλαγή συνολικά όσων ζούμε.
Τη θέλουμε την ελπίδα, μην την υποτιμάμε. Δεν είναι αφέλεια, ούτε ευσεβής πόθος να στηρίζουμε με τις ελπίδες την προσδοκία καλύτερων ημερών. Κι ας μην φαίνεται εύκολο. Τώρα που τα κρούσματα αυξάνουν ξανά και στην περιοχή και έρχονται κι άλλα, πιο αυστηρά μέτρα, δεν είναι ότι μας βρίσκουν απροετοίμαστους. Ποιος είναι απροετοίμαστος στην εποχή μας. Μας βρίσκουν όμως σε μία περίοδο που θέλουμε να βγούμε στην ηλιοφάνεια ενός επόμενου βήματος, αλλά όλα δείχνουν ότι είμαστε ακόμα κολλημένοι στο προηγούμενο.
Κι αυτό που γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητό είναι ότι πλέον πρέπει να οργανωθούμε έτσι ώστε ακριβώς να κάνουμε όλοι μαζί αυτό το επόμενο βήμα. Όλα τα άλλα, για τα εμβόλια, τις ευθύνες, τις ελλείψεις και τα σχέδια, τα έχουμε συζητήσει πολλές πολλές φορές. Τώρα πρέπει να ανοίξουμε το δρόμο για να βγούμε εκεί έξω με ασφάλεια και έτοιμοι για να δημιουργήσουμε και να χαράξουμε τις δικές μας διαδρομές.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
