Μέσα στον λόγο της τοξικότητας που καλύπτει πια ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου διαλόγου και της πολιτικής σκηνής, αλλά και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, υπάρχουν δύο εκφάνσεις που διογκώνουν ακόμα περισσότερο την τοξικότητα.
Η πρώτη είναι η συνεχής πρόκληση ηθικών πανικών, όπως θα τους λέγαμε. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ως κατηγορία ότι κάποιος «θα πρέπει να αισθάνεται ντροπή» για κάτι που έγινε. Ή πόσες φορές δεν ακούμε τη λέξη «ηθική» για πράγματα στην πολιτική που είναι περισσότερο ζητήματα άποψης ή διαφορετικής αντίληψης. Προκαλούνται δε κάθε τόσο, ζητήματα που ανησυχούν την κοινή γνώμη ότι κάτι μυστικό γίνεται που απειλεί τις κοινωνικές αξίες και τα ήθη, που υπονομεύει τους ανθρώπους. Όλο «εχθρούς» και «κινδύνους» ανακαλύπτουν μερικοί για να φοβίζουν τον κόσμο- ή να τον φέρνουν στα δικά τους μέτρα.
Η δεύτερη είναι αυτή που θέλει τα άτομα, τους ανθρώπους να είναι ακίνητοι στο χρόνο, χωρίς να έχουνε αλλάξει ποτέ. Θέλουν να χτυπήσουν κάποιον πολιτικά και ανακαλύπτουν μία δήλωσή του πριν από 30 χρόνια ή ότι ήταν σε ένα άλλο κόμμα ή κι ότι είχε και μία άλλη ιδεολογία. Με εξαίρεση όμως κάτι βαρύ όπως ένα σκληρό έγκλημα πχ, όλα τα άλλα είναι «αδικήματα» για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία τους που μπορεί πια να μην ισχύουν. Και τι έγινε αν άλλαξε κάποιος τη γνώμη που είχε όταν ήταν 20 χρονών για ένα θέμα, 40 χρόνια μετά! Αδυνατούμε δηλαδή, ή δεν θέλουμε να το κάνουμε, να αποδεχτούμε έναν πολιτικό για αυτά που κάνει σήμερα, να τον κρίνουμε για αυτό που παράγει.
Κάπως έτσι όμως αποφεύγουμε να μιλήσουμε επί του πρακτέου.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
