Επέτειος το 2020. Δέκα χρόνια μέσα στον φόβο. Μην χρεοκοπήσουμε, μην μείνουμε χωρίς δουλειά, μην μας πάρουν το σπίτι, μην και ψηφίσουμε κανά λάθος κόμμα και χάσει η βενετιά της εξουσίας βελόνι. Δέκα χρόνια μας λένε ότι ο φόβος θα σώσει το έθνος. Αλλά μάλλον δεν έχει σωθεί τίποτα ακόμα.
Κι «Ίσως για λόγους ταξικούς» που λέει κι ένα τραγούδι, λέω, κάποτε πρέπει να τη σταματήσουμε αυτήν την ιστορία με τον φόβο. Αλλά τα ίδια έγραφα και πριν από πέντε χρόνια και στην αρχή της μεγάλης κρίσης. Και δεν νομίζω ότι κατάφερα και πολλά ούτε με τους δικούς μου φόβους ούτε των άλλων, γιατί μεγάλες διαφορές δεν είδα.
Αντίθετα, μάλλον συνηθίσαμε τόσο στο να φοβόμαστε που το θεωρούμε και φυσιολογικό ως ένα βαθμό. Κάπως σαν ένα διαρκές «τι να κάνουμε;». Γι’ αυτό και δεν κάνουμε σχεδόν τίποτα πια, πλην της προσπάθειας να τα καταφέρουμε και να βγει η μέρα πέρα. Που δεν είναι και λίγο.
Άλλοι πάλι λένε το αντίθετο. Ότι σιγά σιγά επωάζεται μέσα μας μία άλλη αντίληψη, ότι καταλαβαίνουμε πια πως δεν έχουμε άλλα περιθώρια, ότι πρέπει να ζήσουμε όσα ονειρευόμαστε, ότι πρέπει να βιώσουμε τις αλλαγές που επιζητάμε, ανεξάρτητα των συνθηκών. Μάλλον συμβαίνει κι αυτό. Άλλωστε ο φόβος αντιμετωπίζεται μόνο όταν δρας, όταν μετακινείσαι προς τα εκεί που επιθυμείς και θέλεις να φτάσεις.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
