Στη μουσική δεν το έχω όσο σε άλλες τέχνες σαν τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία ή τα κόμικς. Κυρίως δεν θυμάμαι απ’ έξω στίχους τραγουδιών οπότε νιώθω ότι κάτι μου λείπει. Πάντως, ως καλός μαθητής είχα περάσει την εξέταση (έπρεπε να πεις ένα Λα) και μπήκα στη χορωδία του Γυμνασίου. Πιο πολύ γιατί βαριόμουν στην τάξη και ήθελα να δώσω λίγο χρώμα.
Είχε την τύχη να είμαι στο σχολείο στα χρόνια πριν και μετά την εκδήλωση του Πολυτεχνείου και την καθιέρωσή του ως εθνική γιορτή. Εκεί που πηδάγαμε τα κάγκελα για να πάμε στην πορεία, φτάσαμε να τραγουδάμε τα μεγάλα τραγούδια του Μίκη, επί σκηνής στην αίθουσα τελετών. Τότε όλα τα τραγούδια πιστεύαμε ότι αφορούσαν τους νέους που θυσιάστηκαν και το Πολυτεχνείο κι ας είχαν γραφτεί και για άλλες μεγάλες ιστορικές στιγμές.
Δεν είχε όμως τότε τόση σημασία η ιστορία, όσο εκείνη η έξαψη που σε έπιανε. Γιατί η ιστορία του Πολυτεχνείου είναι ακριβώς μία συγκινητική, γεμάτη νεανική δύναμη εθνική στιγμή που έφερε μέσα της τον σπόρο της αλλαγής. Για αυτό άλλωστε και αργότερα όταν η Ελλάδα έγινε πολύ πιο ευρωπαϊκή και σύγχρονη χώρα βγήκαν κάποιοι και έλεγαν ότι δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο και κάναν και μεγάλες πολιτικές καριέρες με κάτι τέτοια φαιδρά ως τις μέρες μας. Γιατί ήθελαν να εξαλείψουν εκείνη την έξαψη και τη δύναμη των νέων.
Όμως ο Μίκης είχε αντιληφθεί μισό αιώνα πριν τι σημαίνει λαϊκή ψυχή, τι σημαίνει νιάτα και αγώνας. Και τόλμησε να βάλει μεγάλους στίχους, στις σπουδαίες μουσικές του και να τα κάνει λαϊκά τραγούδια που τραγουδιόταν σε κάθε γωνιά της χώρας και του κόσμου όλου.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
