Η μεταπολεμική συγκρότηση της νέας, κοινής Ευρώπης θεωρούμε ότι είχε μία κοινή, οικονομική βάση ως προτεραιότητα. Και όντως έτσι είναι αφού η ενωμένη Ευρώπη σχηματίστηκε ως μία προσπάθεια κοινής και ενιαίας αγοράς ώστε να αντιμετωπίσει και τον ανταγωνισμό με την Αμερική πρωτίστως και δευτερευόντως την Σοβιετική Ένωση.
Αυτό που ίσως είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι έδωσε βάρος και στη στήριξη της αγροτικής παραγωγής. Και μάλιστα αυτό ήταν μία πολιτική επιλογή που ήδη από το ’50 συναντούσε και αντιρρήσεις γιατί το κόστος της παραγωγής ήταν υψηλό.
Γιατί όμως η Ευρώπη έδινε και δίνει βάρος στους αγρότες; Μπορεί να φοβόταν μία επισιτιστική κρίση και την έλλειψη βασικών αγαθών έχοντας πίσω και την εμπειρία δύο μεγάλων πολέμων στο έδαφός της. Μπορεί να έβλεπε και το ζήτημα της ποιότητας της τροφής. Αλλά και τον κίνδυνο της ερημοποίησης μεγάλου μέρους της ενδοχώρας αν όλοι οι κάτοικοι μετανάστευαν προς τις πόλεις, όπου κι εκεί θα έπρεπε να βρουν δουλειές που μπορεί και να μην υπήρχαν για όλους.
Τι άλλαξε στις μέρες μας; Η φύση ίσως της αγοράς. Η κυριαρχία εκείνων των αντιλήψεων ότι η αγορά είναι παγκόσμια και ενιαία κι ότι αν όλα είναι θέμα κόστους τότε δεν υπάρχει πρόβλημα και με την παγκόσμια διακίνηση και τις εισαγωγές αγαθών από όλους προς όλους. Και ίσως η άγνοια κινδύνου μπροστά στον κίνδυνο να ερημώσει ο τόπος.
Μπροστά στους αλγόριθμους ή τις ψηφιακές υπηρεσίες γιατί να νοιαζόμαστε για το πώς παράγεται το γάλα ή το αλεύρι; Θα τα φτιάχνει αύριο ένας ψηφιακός εκτυπωτής. Ή μήπως όχι;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
