Διανύουμε μέρες σκοτεινές, κινούμαστε με την αίσθηση του κινδύνου, υποψιαζόμαστε ότι το μέλλον θα είναι ζοφερό και θα μας βρει ανοχύρωτους. Να ξυπνάς κάθε μέρα με την ανησυχία ότι δεν θα βρεις χώρο να πατήσεις.
Θέλοντας να δώσω μία πολιτική διάσταση σε αυτό που ζούμε, θα έλεγα ότι είμαστε μπροστά σε ένα καίριο πρόβλημα δημοκρατίας. Και στις μέρες που έρχονται το πρόβλημα της δημοκρατίας θα έρχεται όλο και πιο κοντά στο κέντρο, θα γίνεται όλο και πιο σημαντικό.
Το πρόβλημα της δημοκρατίας έχει δύο διαστάσεις.
Η μία είναι η υπονόμευση του κράτους και η ρωγμή στο θεσμικό πλαίσιο. Δεν είναι μόνο οι παρακολουθήσεις, η διαπλοκή ή η ανεπάρκεια του κυβερνητικού μηχανισμού να αντιμετωπίσει τις κρίσεις. Είναι η όλο και πιο εντεινόμενη αίσθηση ότι το κέντρο της εξουσίας μετατοπίζεται και φεύγει από το χώρο του δημοκρατικού θεσμικού ελέγχου, της αιρετότητας, της εποπτείας του πολίτη και της αντιπροσωπευτικότητας.
Η άλλη διάσταση είναι η αίσθηση που έχουμε ως πολίτες, ως πρόσωπα, ότι ο βίος μας υπόκειται σε μία διαρκή πειθάρχηση, σε μία χειραγώγηση χωρίς τέλος που διεισδύει σε κάθε πτυχή του.
Η δημοκρατία ως ο πυρήνας του λειτουργίας του κράτους και της οργανωμένης Πολιτείας, αλλά και ως το πλαίσιο που μας επιτρέπει να ζούμε τις ζωές όπως θέλουμε και όπως μπορούμε να εκφραζόμαστε, στη σημερινή Ελλάδα, δοκιμάζεται έντονα.
Κάποιοι δεν το βλέπουν αυτό. Κάποιοι το βλέπουν μόνο ως το σημείο που τους επιτρέπει η ιδεολογία τους. Δεν είναι παράλογο αυτό. Ας συμφωνήσουμε όμως ότι πρέπει να συζητήσουμε για τη δημοκρατία μας. Σε όλον τον κόσμο άλλωστε είναι νούμερο ένα θέμα πια, δίπλα στα μεγάλα ζητήματα του πολέμου και της νέας κρίσης.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
