Τα παλιά κόλπα πάλιωσαν. Τα βαρέθηκε κι ο κόσμος, που έτσι κι αλλιώς έχει πολλά περισσότερα προβλήματα. Οπότε δεν λειτουργούν. Κι αν πάνε να λειτουργήσουν καταλήγουν σε φάρσα. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν παίζουν ξανά.
Ο παραγοντισμός είναι ένα τέτοιο παλιό κόλπο. Να είσαι γενικώς «παράγων». Χωρίς άλλες ιδιότητες, χωρίς περιεχόμενο. Όχι δημόσιο πρόσωπο με ευκρινή λόγο που σε διαφοροποιεί. Όχι πολιτικός με άποψη και θέσεις που θέλεις να τις δεις να εφαρμόζονται. Ούτε καν ένας νέος φιλόδοξος πολίτης που θα ήθελες να δοκιμάσεις, να συμμετέχεις, να προσφέρεις μέσα από μία ομάδα. Αλλά παράγοντας που θεωρεί αυτονόητο ότι του χρωστά η ιστορία- ή έστω ελλείψει άλλων καλύτερων να είναι η μια κάποια λύση.
Γιατί τελικά εκεί είναι και το πρόβλημα σήμερα. Αφού οι ικανοί δεν θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά, θα μείνουν να ασχολούνται οι πρόθυμοι ανεξαρτήτως ικανότητας. Και οι ικανοί δεν ασχολούνται, γιατί δεν θέλουν να εκτεθούν στη χλεύη, τη συκοφαντία και την υποκρισία των κλειστών συστημάτων που αυτο-θεωρούνται «σύστημα εξουσίας» και με τους διάφορους υποτακτικούς που τους συνοδεύουν στις δημόσιες υποθέσεις, τα μέσα ενημέρωσης και τον κοινό χώρο.
Και για αυτό έχουν καταπέσει οι παλιές διαχωριστικές γραμμές και όχι μόνο γιατί δεν ισχύουν οι παλιές διαιρέσεις που μας άφησε ο ιστορικός 20ος αιώνας. Γιατί τώρα εμφανίζονται «εκπρόσωποι» χωρίς πρόσωπο, χωρίς ιδέες, χωρίς σφυγμό. Εκπρόσωποι απρόσωποι. Αυτός είναι ο ορισμός του παράγοντα σήμερα. Που όλοι τον βαριούνται πια στις μέρες μας, αλλά δεν υπάρχουν και εναλλακτικές. Ή κανείς, κόμμα, παράταξη, σύλλογοι δεν έχουν πια διάθεση να ψάξουν και να προτείνουν εναλλακτικές. Αδιέξοδο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
