Ο έρωτας, ο γλυκός έρωτας. Ο έρωτας που είναι η ζωή, η χειρονομία προς τον άλλο, το άνοιγμα προς τα μέσα, η ελαφράδα να πετάς πάνω από τη γη και να συνομιλείς με τα αστέρια, να γίνεσαι κι εσύ ένα με τα αστέρια. Στο τέλος βλέπεις ένα γλυκόμηλο ψηλά στην άκρη της μηλιάς που ίσως να μην μπόρεσαν να το συλλέξουν, ίσως όμως και να το άφησαν έτσι για να συνεχίσει ο κύκλος της ζωής, όπως κι εμείς στο τέλος φτάνουμε να βλέπουμε τη ζωή μας με τον αναστοχασμό της εμπειρίας και την ανάμνηση της γλυκιάς γεύσης της νεότητας.
Η Σαπφώ, τα ποιήματά της, οι λέξεις της και ο βίος της σε συγχρονισμό με τις φάσεις της σελήνης συγκροτούν το θεατρικό αφήγημα που μας διηγήθηκε η Ρηνιώ Κυριαζή, σε έναν ύμνο στον λυρισμό, στο ρομαντισμό, στη βαθιά ανάγκη της καρδιάς να ξαστερέψει και να ανοιχτεί στους νέους δρόμους της χαράς, της αγάπης, της συγκίνησης.
Η παράσταση «Σαπφώ καταστερωμένη, ένα μουσικό αστροφυσικό ταξίδι» ανέβηκε το βράδυ της Τετάρτης στην αυλή του Αρχαιολογικού Μουσείου, σε αυτό το υπέροχο μπαλκόνι της πόλης στα Λιθαρίτσια με το άρωμα της νύχτας και το φως του φεγγαριού να συνοδεύουν μια εξαιρετική θεατρική δημιουργία που αλάφρυνε τις καρδιές μας και τις γέμισε με λίγη περισσότερη αγάπη.
Η μετάφραση του Παντελή Μπουκάλα η πρωτότυπη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου και πάνω από όλα η Ρηνιώ Κυριαζή στην ερμηνεία, αυτή η εντυπωσιακή ηθοποιός που κάθε χρόνο είναι σαν να ωριμάζει όλο και περισσότερο, όλο και καλύτερα, βυθισμένη μέσα στον ελληνικό λόγο, δίνοντας φωνή σε σπουδαία κείμενα και συναντώντας τις έγνοιες και τις προσδοκίες των θεατών, όλων εμάς για μια υπέρβαση, για ένα πέταγμα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
