Με το παλιό πανεπιστήμιο να περνά το επόμενο διάστημα στον Δήμο Ιωαννιτών φτάσαμε σε ένα καινοφανές σημείο: Έχουμε ένα κτίριο και έναν χώρο, αλλά πρέπει να βρούμε τι θα τα κάνουμε. Είναι ένα πρωτότυπο πρόβλημα για την πόλη, γιατί συνήθως συμβαίνει το ανάποδο, έχουμε ένα πρόγραμμα ή μια πρόταση και προσπαθούμε να δούμε πώς θα τα υλοποιήσουμε.
Οι περισσότερες αναπλάσεις, νέες κατασκευές και νέες χρήσεις στην πόλη στηρίχτηκαν ακριβώς σε μία προηγούμενη, συνήθως πολύχρονη διαβούλευση, αλλά και σε υπάρχοντα δεδομένα που βρίσκουν απάντηση σε ένα νέο έργο.
Πλέον, πρέπει να αποφασίσουμε τι χρειάζεται περισσότερο η πόλη, τι μπορεί να γίνει σε ένα συγκεκριμένο κτίριο και βέβαια και πώς θα χρηματοδοτηθεί.
Αυτές οι παράμετροι είναι που κάνουν το θέμα ενδιαφέρον, αλλά και δύσκολο, για αυτό και καταγράφεται και μία κάποια αμηχανία.
Μία κρίσιμη πτυχή που έχει μπει στο τραπέζι, είναι το γεγονός ότι το παλιό πανεπιστήμιο αποτέλεσε έναν σύγχρονο χώρο παιδείας και πολιτισμού μέχρι πολύ πρόσφατα. Χιλιάδες άνθρωποι στην πόλη και όλη τη χώρα, το έχουν στη μνήμη τους ακριβώς ως χώρο παιδείας και πολιτισμού. Κατά συνέπεια είναι και πολύ δύσκολο να το εντάξεις σε μία νέα λογική και μία πολύ διαφορετική χρήση. Δεν μπορεί πχ να γίνει ούτε πάρκινγκ, ούτε εμπορικό πολυκατάστημα.
Η κατεύθυνση για νέο Διοικητήριο που είναι η κυρίαρχη στον Δήμο, ήρθε μέσα από μία στενή, άτυπη λίστα αναγκών που έχουν ιεραρχηθεί ως σημαντικές και η οποία λίστα περιλαμβάνει ακόμα και τη σχολική στέγη. Μπορεί όμως αυτό το κτίριο να ικανοποιήσει τέτοιες ανάγκες; Είναι ένα ερώτημα.
Το ότι υπάρχουν ανάγκες στην πόλη για ένα κέντρο σύγχρονου πολιτισμού είναι ένα άλλο ερώτημα, ακόμα κι αν ένα μέρος της τοπικής κοινωνίας δεν θέτει τέτοια ερωτήματα για τους δικούς του λόγους. Η εκάστοτε δημοτική αρχή πρέπει να βλέπει μπροστά και πέρα από τη συγκυρία ή τις χρόνιες «αβλεψίες» των κλειστών κοινωνιών.
Παρενθετικά, μιλώντας δεν νοείται ανάπλαση του κτιρίου του παλιού πανεπιστημίου αν δεν περιλαμβάνει και αναφορά στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα που ακόμα λάμπει ως τις μέρες μας ως ζώσα ιστορική μνήμη.
Από εκεί και πέρα, χρειάζεται και λίγη ψυχραιμία. Η πρόκληση είναι μεγάλη, αλλά ο ανοιχτός διάλογος σε θεσμικό και κοινωνικό πεδίο καθώς και η βούληση για αλλαγές στην πόλη που εισφέρουν στην κοινωνική συνοχή και την πρόοδο, μπορούν να υπερβούν όλα τα προβλήματα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
