Πολλά πράγματα έχουμε ξεχάσει σχεδόν πώς γίνονται. Οι έξοδοι ας πούμε, τα τραπέζια με κόσμο, οι επισκέψεις σε σπίτια, οι χαλαρές κουβέντες γύρω από ένα κρασί, οι συσκέψεις πολλών ατόμων, τα συνέδρια. Πολύς κόσμος δεν έχει κάνει τίποτα από αυτά εδώ και ενάμιση χρόνο. Ακόμα κι αν κριθεί ότι είναι υπερβολικοί οι φόβοι, δεν παύει να είναι μία πραγματικότητα.
Και παρατηρείται και το εξής, φαινομενικά οξύμωρο. Πολλοί εμβολιασμένοι είναι ακόμα πιο τυπικοί στην τήρηση των μέτρων από όσο κάποιοι ανεμβολίαστοι. Ίσως γιατί έχουν κατανοήσει καλύτερα τη σημασία της νόσησης και τον μηχανισμό της διάδοσης. Για αυτό πάντως αισθάνονται και αδικημένοι όταν βλέπουν να μη μειώνονται τα κρούσματα και να διατηρούνται πολλά μέτρα, σε σχέση με άλλα κράτη που λόγω του πολύ αυξημένου εμβολιασμού έχουν χαλαρώσει κατά πολύ.
Για να επανέλθουμε στον περιορισμό των κινήσεων, πρόκειται για μία κατάσταση που δεν θα αλλάξει τόσο εύκολα. Όταν μένεις μακριά επί δύο χρόνια, θα είναι δύσκολο αύριο να έρθεις και κοντά. Πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο που φαίνεται ότι θα χρειαστεί να το αντιμετωπίσουμε, με την ελπίδα ότι θα λυθεί μέσα από τη μεγάλη ανάγκη των ανθρώπων πάντα να βρίσκονται εκεί έξω…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
