Δεν είναι απλά ο γηραιότερος σκύλος του κόσμου, αλλά ο γηραιότερος στην ιστορία – τουλάχιστον σύμφωνα με τα Guinness World Records. Ο λόγος για τον Μπόμπι, ο οποίος γεννήθηκε στις 11 Μαΐου 1992, και είναι σήμερα 30 ετών και 268 ημερών.
Ο σκυλάκος, που μένει σε μια αγροτική περιοχή της Πορτογαλίας, έχει σπάσει ένα ρεκόρ που κρατάει σχεδόν έναν αιώνα. Ο προηγούμενος γηραιότερος σκύλος της ιστορίας, μια σκυλίτσα με το όνομα Μπλούι, έζησε μεταξύ του 1910 και του 1939 και έφτασε σε ηλικία τα 29 χρόνια και 5 μήνες.
Κατάφερε επίσης να εκθρονίσει και τον Σπάικ, ένα τσιάουα από το Οχάιο, που μόλις πριν δύο εβδομάδες είχε ανακηρυχθεί ο γηραιότερος σκύλος του κόσμου από τα Ρεκόρ Γκίνες , σε ηλικία 23 ετών και 7 ημερών.
Παραλίγο να πεθάνει την ημέρα που γεννήθηκε
Ο Μπόμπι είναι καθαρόαιμος Rafeiro do Alentejo, μια ράτσα τσοπανόσκυλων που συνήθως ζούνε 12-14 χρόνια. Η μητέρα του έζησε μέχρι τα 18 της χρόνια.
Η γέννησή του το 1992 έχει καταγραφεί και επιβεβαιωθεί επίσημα από την κτηνιατρική υπηρεσία της πόλης Λεϊρία, όπου ο Μπόμπι ζει μαζί με τους κηδεμόνες του, την οικογένεια Κόστα.
Η ηλικία του επιβεβαιώθηκε επίσης από τη SIAC, μια βάση δεδομένων για δεσποζόμενα ζώα της πορτογαλικής κυβέρνησης και του συνδικάτου κτηνιάτρων.
Η ιστορία του Μπόμπι είναι πραγματικά θαυμαστή. Γεννήθηκε μαζί με τα άλλα τρία αδερφάκια του σε μια αποθήκη όπου η οικογένεια Κόστα φυλούσε τα ξύλα της. Ο ιδιοκτήτης του, ο 38χρονος σήμερα Λεονέλ, ήταν μόλις 8 ετών όταν το βρήκε.
Ο μπαμπάς του Λεονέλ ήταν κυνηγός και είχε ήδη σκυλιά, γι’ αυτό τον λόγο αποφάσισε να μην κρατήσει τα κουτάβια και να τα θανατώσει.
Πράγματι, οι γονείς του Λεονέλ πήραν τα κουτάβια και τα θανάτωσαν, ωστόσο ξέχασαν ένα: τον Μπόμπι. Ο Λεονέλ και τα αδέρφια του αποφάσισαν να κρατήσουν κρυφή από τους γονείς τους την ύπαρξη του σκυλιού. Τελικά, ο Μπόμπι μεγάλωσε αρκετά, οι γονείς των παιδιών τον ανακάλυψαν και αποφάσισαν να τον κρατήσουν.
Μια ήσυχη ζωή
Όσον αφορά στη μακροζωία του σκυλιού, ούτε ο ιδιοκτήτης του μπορεί να την εξηγήσει. Ο Λεονέλ θεωρεί ότι οφείλεται χάρη στο «ήρεμο, ειρηνικό περιβάλλον, μακριά από την πόλη» όπου έχει μεγαλώσει ο Μπόμπι.
Ο σκυλάκος ήταν πάντα ελεύθερος να γυρίζει στα δάση και τους αγρούς που περιτριγυρίζουν το σπίτι της οικογένειας Κόστα.
Ο Λεονέλ αναφέρει ότι ο Μπόμπι ήταν πάντα «πολύ κοινωνικός» καθώς μεγάλωσε με πολλά άλλα ζώα. Τώρα, στα γεράματα, δεν είναι τόσο περιπετειώδης όσο στη νιότη του: περπατάει με δυσκολία και κυρίως περνάει την ώρα του στην αυλή, μαζί με τέσσερις γάτες.
Η όρασή του έχει χειροτρέψει αρκετά, ενώ κοιμάται πολύ περισσότερες ώρες της ημέρας.
Αναφορικά με τη διατροφή του, πάντα έτρωγε «ανθρώπινο φαγητό». Ο Λεονέλ θεωρεί ότι και αυτό έβαλε το λιθαράκι του στη μακροζωία του σκύλου του. Μάλιστα, ο ίδιος πάντα βρέχει το φαγητό πριν το δώσει στα ζώα του, για να αφαιρέσει όλες τις σάλτσες που έχουν.
Ο Μπόμπι πίνει επίσης πολύ νερό – σχεδόν ένα λίτρο την ημέρα – κάτι που βέβαια κάνει πιο συχνές και τις «επισκέψεις» στην τουαλέτα.
Πέρα από μια «τρομάρα» το 2018, όταν χρειάστηκε να νοσηλευτεί καθώς είχε δυσκολία στην αναπνοή, ο Μπόμπι δεν έχει αντιμετωπίσει προβλήματα υγείας. Πηγαίνει συχνά στον κτηνιάτρο και οι εξετάσεις του πάντα βγαίνουν «καθαρές» παρά το μεγάλο της ηλικίας του.
Σημειώνεται ότι αν και δεν έχει θεωρείται επίσημα ο γηραιότερος σκύλος της ιστορίας, στις 8 Μαρτίου 1983 πέθανε στην Αυστραλία ένα σκυλί που το λένε Τσίλα, το οποίο φέρεται να ήταν 32 ετών και 3 μηνών.
