Είμαι σε ένα μουσείο και βλέπω ένα ενδιαφέρον έκθεμα που είχε χάρτες και αναπαραστάσεις. Πλέον τα μουσεία έχουν πολύ σύγχρονες μεθόδους ξενάγησης με πολύ κατατοπιστικές αναφορές, διαδικτυακές εφαρμογές, ηχητικά, εικόνες.
Εγώ πάω και διαβάζω κλασσικά τις λεζάντες δίπλα στο έκθεμα ώστε να καταλάβω τι βλέπω. Όσο διαβάζω έρχεται δίπλα μου ένας οχτάχρονος το πολύ και πριν ακόμα τελειώσω εγώ την ανάγνωση του κειμένου, αυτός είχε ήδη καταλάβει τα σχεδιαγράμματα και τα σχεδιαστικά στοιχεία στην απεικόνιση και διηγούνταν στους φίλους του την ίδια ιστορία πάνω κάτω που είχα κι εγώ καταλάβει διαβάζοντας.
Αυτός «διάβαζε» ταχύτατα την εικόνα, εγώ διάβαζα το κείμενο. Και οι αρχαιολόγοι είχαν φροντίσει να προσφέρουν στοιχεία και στους δυο μας. Μόνη ίσως, διαφορά ότι εγώ αισθάνθηκα λίγο ότι μεγάλωσα αφού προτιμώ ακόμα τα γραπτά κείμενα.
Πρακτικά όμως, δεν αλλάζει κάτι. Γιατί κάποιοι φοβούνται την εικονοποίηση, και τις άλλες μορφές αφήγησης που προσφέρει η τεχνολογία. Στην πράξη όμως, σημασία έχει να μαθαίνεις γράμματα, να βαθαίνεις στη γνώση κι ας χρησιμοποιείς όλες τις αισθήσεις σου και όλες τις τεχνικές. Και ακόμα πιο ωραίο είναι να μπορείς να διηγηθείς αυτό που ξέρεις, να αφηγηθείς τον κόσμο και τους θησαυρούς της γνώσης που έμαθες, που σημαίνει να τους έχεις κατανοήσει και ξέρεις να τους αξιοποιείς. Και με την ευκαιρία: Τόπος στα νιάτα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
