Στην όλη συζήτηση που έχει ξεσπάσει για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια έχουν προκύψει νέα ζητήματα που απασχολούν ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας και θέτουν νέες προκλήσεις πέραν της συζήτησης για «απελευθέρωση» του κρατικού «μονοπωλίου» της ανώτατης εκπαίδευσης όπως έμπαινε παλιότερα.
Πρώτο θέμα είναι η ανησυχία για την τύχη των δημοσίων πανεπιστημίων. Αρχίζουν και υποψιάζονται όλο και περισσότεροι ότι τα δημόσια πανεπιστήμια θα πληγούν. Ακόμα περισσότερο θα πληγούν τα περιφερειακά πανεπιστήμια. Αυτό θα ενταθεί ιδιαίτερα αν επιτραπεί στα ιδιωτικά πανεπιστήμια να έχουν πρόσβαση σε δημόσια κονδύλια (για έρευνα πχ, προγράμματα, δράσεις κλπ).
Γίνεται δηλαδή ότι ο νέος ακαδημαϊκός χάρτης της χώρας δεν αφορά πια απλώς και μόνο το δικαίωμα κάποιων εταιριών να ιδρύουν ΑΕΙ, αλλά ένα μετασχηματισμό των βάσεων της ανώτατης εκπαίδευσης της χώρας.
Στην ουσία ο χάρτης αλλάζει όχι από τη σκοπιά της εκπαίδευσης, αλλά από αυτήν της αγοράς και του ανταγωνισμού. Και δεν διαφαίνεται ότι υπάρχουν δικλείδες για την ανάπτυξη των δημοσίων πανεπιστημίων και ειδικά αυτών της περιφέρειας.
Στο ίδιο πλαίσιο αλλά με μία αυτονομία, η ανησυχία για τα περιφερειακά πανεπιστήμια, αποκτά κάποιες υπαρξιακές πτυχές για την ανάπτυξη συνολικά της χώρας.
Γιατί πλέον το κριτήριο για τη φοίτηση σε μία σχολή δεν θα είναι το αν είναι καλή η σχολή και ισχυρό το πτυχίο, αλλά αν υπάρχει ένα ΑΕΙ κοντά στο σπίτι στην Αθήνα πχ, ακόμα κι αν απαιτούνται δίδακτρα.
Το τρίτο βασικό στοιχείο είναι η παράκαμψη του άρθρου 16. Η πρόβλεψη του Συντάγματος για αποκλειστικά κρατικά ιδρύματα, μοιάζει να μπαίνει στην άκρη, με μοναδικό στόχο να ικανοποιηθεί μία πολιτική θέση του κυβερνώντος κόμματος. Γιατί αυτή η θέση δεν περνά μέσα από την αναθεώρηση του Συντάγματος; Από πότε το Σύνταγμα έχει μόνο παράπλευρο ρόλο;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
