Είναι τόσος πολύς ο κόσμος που μιλάει πια. Είναι πρωτοφανές πόσες απόψεις και γνώμες διαβάζεις και ακούς πια. Σαν να έχουν περάσει όλοι στο πανηγύρι των social media και να μιλάνε σαν μην υπάρχει αύριο. Κι αυτό είναι καλό. Είναι καλό να υπάρχουν όλες αυτές οι φωνές, αυτή η εξισωτική δημοκρατία του «θέλω να τα πω». Και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο να υπάρχουν τόσα διαθέσιμα μέσα, τόσες ευκαιρίες για όλους.
Αυτό σε πρώτο επίπεδο. Γιατί σε δεύτερο επίπεδο, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει πολυφωνία με την έννοια της πολυφωνίας και του πλουραλισμού. Πολλοί άνθρωποι λένε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα. Και τις περισσότερες φορές τα λένε αδιάφορα, χωρίς πρωτοτυπία, κοινότοπα. Σε βαθμό που να περιττεύουν.
Για αυτό άλλωστε βλέπουμε και μία αντίστροφη τάση, αρκετό κόσμο να αποσύρεται και να περιορίζει τη δημόσια φωνή του, προτιμώντας να τη διαθέτει όταν θα έχει να πει κάτι ξεχωριστό.
Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα των καιρών μας. Αυτή η ισοπέδωση της διαφορετικής φωνής, αυτή η μαζικοποίηση των ιδεών, της αισθητικής, των πράξεων, συν μία τάση προς την ουδετερότητα. Λέμε όλοι τα ίδια πράγματα με έναν πλαδαρό τρόπο και με ανώδυνες στοχεύσεις. Σαν μην θέλουμε να μην αλλάξει τίποτα ποτέ, παρόλο που δηλώνουμε συνέχεια τη δυσαρέσκειά μας που όλα μένουν ακίνητα και ίδια.
Τι θα μπορούσε να γίνει; Να συνεχίσουμε να μιλάμε, προφανώς. Αλλά να μη φοβόμαστε να μιλήσουμε καθαρά, αναλαμβάνοντας φυσικά και το βάρος και την ευθύνη των επιλογών. Γιατί πάντα πρέπει να έχει ευθύνη ο λόγος μας. Ίσως αυτό να φοβόμαστε όταν δεν κάνουμε την επιλογή να διαφοροποιηθούμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
